×

Bruno Bavota & Chantal Acda

A Closer Distance

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Temporary Residence

A Closer Distance Bruno Bavota & Chantal Acda Alternative 5 Bruno Bavota & Chantal Acda – A Closer Distance Written in Music https://writteninmusic.com

In de eerste wintermaand van het nieuwe jaar 2010 geeft het Californische indiefolkrock muziekgenootschap Local Natives een euforisch optreden in een bomvol Doornroosje te Nijmegen. En ondanks het geweldige concert, valt na afloop bij de garderobe veelal fluisterend de naam van het sfeervol klein gehouden Isbells van singer-songwriter Gaëtan Vandewoude. Eigenlijk zijn die nog beter dan de hoofdact. De bassist van dit stel, Chantal Acda heeft dezelfde zachtheid als de frontman, en verzorgt hier tevens die hemelse achtergrondvocalen. En ondanks dat de Nederlands Belgische zangeres vervolgens een noemenswaardige grote solocarrière opbouwt blijft ze voor lange tijd aan Isbells verbonden.

Met het helaas minder sterk opgepakte PŪWAWAU levert ze haar meesterwerk af. Een onaardse hemelse groeiplaat waarbij ze ver over de grenzen van de hedendaagse stembeheersing treedt en die mogelijkheden in een breed cultureel stelsel plaatst. Het fluweelzachte Saturday Moon is persoonlijker, de kracht van het omvangrijke moederschap, door het stervensproces van haar oma opgeroepen. Net zo prachtig, en waarschijnlijk zelfs stukken dierbaarder. In de coronatijd ploetert de zangeres met elektronica, vraagt ze hulp aan collega muzikanten om de opnametechnieken beter te beheersen en komt ze uiteindelijk bij de Italiaanse neoklassieke pianist Bruno Bavota terecht. Hoe dit wederzijdse respect tot iets moois leidt laat het overtuigende A Closer Distance wel horen.

Bruggen bouwen om afstanden te overbruggen. Van een afstand dichterbij jezelf komen, dichterbij die intense muziekbeleving, dichterbij de kern van het hoe en waarom? Haar trotsheid deelt ze met een gemeend mailtje naar de eindredactie van Written In Music. Ze ratelt op papier maar over die vruchtbare vriendschappelijke samenwerking, de gedeelde creativiteit en het uiteindelijke eindproduct door. Dit is ook Chantal Acda, die buiten haar pure liefde voor perfectie ook dat pure enthousiasme deelt, zo mooi, zo eerlijk en zo echt. En met zo’n oprechtheid kan je niks anders doen dan deze plaat oppakken. Niet alleen vanwege het wonderschone beeldend resultaat, maar vooral omdat ze het verdient. Buiten dat gegeven is A Closer Distance gewoon een prachtplaat. Maar zijn we ondertussen wat anders van Chantal Acda gewend? We doen er misschien wel te gewoontjes over, maar wat een natuurtalent is deze vrouw toch.

Het duo laat niet alleen de muziek voor zich spreken, maar legt tevens de nadruk op de ondersteunende beelden. De winterse clip die Linda Russomanno voor Sirens maakt, gaat dieper op die corona verlatingsangsten in. Een witte laag aan maagdelijk wit bedekt alle sporen uit het verleden, de hoopvolle lente, de drukkende zomer en de moeizame herfst zijn in een klap weggevaagd. Daaronder schuilt dan wel de toekomst van het nieuwe leven, het is te gemakkelijk om die wonden uit het verleden zalvend te verhullen. Sneeuwwitje sprookjesfantasie, de realiteit eenvoudig als niet bestaand afwimpelen. Chantal Acda bewandelt het new age folk landschap, en treft hierbij die liefkozend strelende warmte van een Moya Brennan van Clannad. Bevriezen en vervolgens in de schoonheid van de natuur ontdooien welke uiteindelijk het klimaatverval overwint.

En dan val je gelijk al even stil, en moet je nog aan de rest van A Closer Distance beginnen. Dit komt wel eventjes binnen zeg. Je staat weer met twee benen gegrond op de aarde. Laten we het toe dat het milieu langzaam in het broeikaseffect wegzakt, of is dit de zoveelste noodkreet om actie te ondernemen. Connecting Dots is net zo fragiel breekbaar, maar wel lichter van toon. Het pianospel van Bruno Bavota zoekt toenadering bij de kwetsbare vocalist, die haar hang naar perfectie voor nog meer gemeende diepgang opzij zet. Tot tranen geroerd probeer ik mij te herpakken en op het levendig gedragen muziekstuk te concentreren. Het maakt een achtbaan aan ongecontroleerde onvervalste zuivere emoties in mij los. Zo rein en zo zuiver, het is onbegrijpelijk hoe dit tweetal dit klaar speelt.

Still I schudt de pandemie als een natte verregende jas van zich af, en pakt het normale leven met de normale maniertjes en de normale bezigheden weer op. Toch is er veel verandert, het isolement heeft zich nog niet van de privésituatie losgekoppeld. De zwijgzame stilte is nog steeds binnen de vier muren aanwezig. De wereld maakt zich in Slowmotion voor een doorstart klaar, maar in de relationele sfeer is die worsteling nog steeds voelbaar. Stel jezelf open op de voorgrond op, van binnen ben je nog steeds diezelfde liefdevolle persoon, paniekerig vechtend voor een stukje geborgenheid en aandacht. Die aarzelende toereiking tot verbintenis komt nog het sterkste in Closeness naar voren. De stem als jong intiem instrument die zich door de ervarenheid van de stevige vaderlijke pianotoetsen laat verleiden.

Vreemd genoeg krijg je bij A Closer Distance een sterk huiselijk gevoel. De nostalgische herinneringen, het kopje thee als je na school thuis komt. Maar ook het gedeelde verdriet, de woordeloze zinnen in de avonden aan tafel. Het zorgeloze en de zorgen. Lullaby for Loved Ones, bescherm het gezin, de kern van dit alles. Het verlies en het geluk dat daarvoor in de plaats komt. De onomkeerbare omwenteling en de herhaling van strategische zetten. A Closer Distance overstijgt de liefde, en net als in een relatie wordt het na verloop van tijd veelal houden van. Dat is het, houden van, een nieuwe hogere overstijgende dimensie. Ja, ik hou van A Closer Distance. Laat het alstublieft een begin van een zeer vruchtbare samenwerking zijn.



  1. Connecting Dots
  2. Sirens
  3. Still I
  4. Closeness
  5. Slowmotion
  6. Days Like These
  7. Her Eyes
  8. Lullaby for Loved Ones
  9. Everything Collides