×

Recensie

Pop

24 juni 2019

Bruce Springsteen

Western Stars

Geschreven door: Cis van Looy

Uitgebracht door: Columbia

Western Stars Bruce Springsteen Pop 4 Bruce Springsteen – Western Stars Written in Music https://writteninmusic.com

Ruim een jaar lang verzorgde Bruce Springsteen intimistische concerten in New York, zo’n vijf avonden per week concerteerde The Boss moederziel alleen met zijn gitaar of achter de piano, sporadisch geflankeerd door zijn vrouw Patti Scialfa, in het bescheiden Walter Kerr Theatre. Nauwelijks een half jaar na het laatste concert voor de happy few ‘On Broadway’ is er een nieuw studio-album, vijf jaar na High Hopes.

Op zijn negentiende studioalbum wijkt Springsteen, zonder backing van  zijn E Street Band, behoorlijk van de vertrouwde paden af. De door krakende versterkers gejaagde, rauwe gitaarriffs en massieve drumroffels zijn vervangen door aanzwellende strijkers die het in Hitch Hickin’ na een akoestische aanloop overnemen. Met The Wayfarer wordt het duidelijk dat die genereuze orkestratie bepalend is voor het verdere verloop. De zoektocht naar een soundtrack die aansluit bij het Amerikaanse Westen, waarbij de dromerige sound van Burt Bacharach en country-eske folkpop van Glen Campbell overheersen, bijvoorbeeld in het door koortjes ondersteunde Sundown.

Bruce wordt muzikaal bijgestaan door onder anderen multi-instrumentalist Ron Aniello, die tevens coproducer is. Toetsenist Charlie Giordano, de opvolger van Danny Federici in de E Street Band, levert een bijdrage op twee songs, net als David Sancious, die op het prille werk van Springsteen al figureerde. Patti Scialfa verzorgt een aantal keer de tweede stem, op de titeltrack doet ze dat samen met Cindy Mizelle en Michelle Moore.

Na een zonovergoten trip in Arizona op de Tucson Train komen we bij de titelsong, Western Stars, een verhaal over een oudere acteur die destijds op het grote scherm als bad guy in de clinch ging met westernfenomeen John Wayne en nu noodgedwongen in banale commercials voor kredietkaarten figureert. Zo’n wat zielige, uitgerangeerde acteur, de versleten stuntman uit Drive Fast, de truckers en bikers die op vrijdagavond in Sleepy Joe’s Café rondhangen: dit zijn de personages die het nieuwe repertoire bevolken. Ze blikken allen uitvoerig terug door de achteruitkijkspiegel.

Zo onstuimig als het op de cover afgebeelde galopperende mustangpaard wordt het wellicht nergens. Bij de eerste beluistering was ik niet meteen overdonderd. Maar dat was  dan ook alweer een tijd geleden: Born To Run / Darkness On The Edge Of Town / The River, de glorieuze hattrick in de tweede helft van de jaren zeventig geldt samen met Nebraska voor mij persoonlijk als de absolute referentie van de grote singer-songwriter. Nadien leverde hij nog meer dan verdienstelijk werk af, zowel als soloartiest als met ondersteuning van de kompanen van The E-Street Band. Western Stars behoort ongetwijfeld tot deze categorie.

Bijna op het einde doet het introspectieve, goed uitgebalanceerde Hello Sunshine me weer twijfelen. Bij een volgende luisterbeurt ontdek ik de kwaliteiten van There Goes My Miracle, een bijzonder geslaagd pop-epos, en de verstilde meeslepende afsluiter Moonlight Motel.

Binnenkort wordt Bruce zeventig en is er een opvolger mét de E Street Band gepland.



  1. Hitch Hikin'
  2. The Wayfarer
  3. Tucson Train
  4. Western Stars
  5. Sleepy Joe's Café
  6. Drive Fast (The Stuntman)
  7. Chasin' Wild Horses
  8. Sundown
  9. Somewhere North Of Nashville
  10. Stones
  11. There Goes My Miracle
  12. Hello Sunshine
  13. Moonlight Motel