Bruce Cockburn krijgt het muziekvirus te pakken als hij in de late jaren vijftig een oude gitaar vindt op oma’s zolder, hij versiert het instrument met gouden sterretjes en probeert de radiohits op de radio  na te spelen. De Kay archtop gitaar die Bruce cadeau krijgt wordt geen succes en er volgen pianolessen in Westboro, de voorstad van Ottawa waar hij opgroeit. Cockburn geraakt in de ban van jazzmuziek in ‘64 besluit hij om muzikant te worden en steekt de Oceaan over, in Parijs overleeft hij als busker. In Boston volgt hij enkele semesters compositie aan de Berklee School Of Music als hij terug  naar huis gestuurd wordt  likt hij zijn wonden in Ottawa met The Children en gaat vervolgens even aan de slag bij The Esquires, een popcombo dat op zijn laatste benen loopt.

In Toronto zet hij The Flying Circus op maar vrij snel profileert Cockburn zich als singer-songwriter in een folkidioom dat van mystiek naar ecologie pendelt, halverwege de jaren zeventig komt daar zijn Born Again Christian geloof bij. Eind jaren zeventig  bereikt zijn muziek via de VS ook Europa met Wondering Where The Lions Are If I Had a Rocket Launcher, geïnspireerd door de bekommernissen voor het ecosysteem, de mensenrechten en de politieke ontwikkelingen en armoede in Centraal  Amerika, waar hij actief is als internationaal waarnemer voor Oxfam. Het uit ’86 daterende Call It Democracy is ongetwijfeld de enige song ooit expliciet gewijd aan het IMF.

Ondertussen evolueerde het repertoire met werkstukken als Breakfast in New Orleans, Dinner in Timbuktu naar een meer eclectische benadering die folk-, blues- en jazzelementen met worldbeat verbindt. In de jaren tachtig eindigde de langdurige samenwerking met producer Eugene Martynec en na enkele langspelers met producer T. Bone Burnett  wordt Colin Linden de vaste (co)producer. Het vorig jaar uitgebrachte Rarities bevatte naast demo’s, onuitgebracht werk en bijdragen aan tributes.

Het grotendeels akoestisch ingevulde O Sun O Moon start op de riffs van resonerend snarenwerk en daar komen de warme volronde bas van Viktor Krauss en de slide van Linden bij. “Time takes it toll but in my soul I’m on a roll “, zingt Cockburn; Shawn Colvin en gospelsista’s An en Regina McCrary zuchten mee. Ondanks onheilspellende, ingrijpende gebeurtenissen schemert enige tevredenheid door voor een bestaan op de aardkloot op oudere leeftijd.

Orders put inspiratie uit Bijbelse geboden die met wanhopige, angstige ondertoon gedebiteerd worden ondersteund door marimba percussie en akoestische picking. Colin Went Down The water  gaat niet over Cockburns trouwe compagnon Linden maar over een vriend uit San Francisco die naar het Hawaiaanse Maui verhuisde. Tijdens een vakantie in dat paradijselijke oord ontving Cockburn nog een hartelijk welkomstberichtje, later ontdekte hij dat hij overleden was. Het samen met de Inuit folklady Susan Aglukark gecomponeerde To Keep the World We Know  is een hulpkreet over de globale opwarming en de onontkoombare desastreuze gevolgen.

Het op luchtige klarinet huppelende King Of The Bolero lijkt uit een ballroom in New Orleans weggelopen, evenals het jazzy Push Comes To Shove en het kabbelende instrumentaaltje Haiku ademt het berusting uit. O Sun O Moon toont een geïnspireerd songwriter die op de vooravond van zijn 78^steverjaardag een dozijn songs de wereld instuurt die naadloos aansluiten bij het betere werk uit een omvangrijk repertoire.