Het album van deze artiest viel een tijdje terug in de bus. Onbekend maakt onbemind en bovendien bleef de cd een tijdje rijpen op het bureau wegens andere deadlines.

Williams is een inmiddels 58-jarige Amerikaan, afkomstig uit Statesboro, Georgia, die in 1990 zijn eerste album uitbracht, waarna er nog tientallen volgden. Qua stijl moeten we hem ergens in de folk en blues situeren, kortom roots-muziek ofwel Americana.

Vreemde gewoonte trouwens van die Amerikanen, om iemand een voornaam te geven die eerder als een achternaam klinkt. Taylor Swift, Brooks Williams, afijn. De man bespeelt zeer bekwaam doch economisch de National steelguitar. De sobere begeleiding bestaat uit drums, bas en achtergrondvocalen, terwijl de elektrische gitaar wel aanwezig is maar nergens de boventoon voert. Hier en daar hoor je een slide-gitaar, zoals die door Ry Cooder en David Lindley is gedefinieerd. Bovenal is Williams een prettige zanger en zeer goede songschrijver. Geen man die het leven mooier wil doen lijken dan het is.

Op twee traditionals (Hesitation Blues, Sitting On Top Of The World) en een cover van Kris Kristofferson na (Nobody Wins) zijn de nummers van eigen hand. Bezonken en loom swingend past eerder in de omschrijving dan opwindend. Een favoriet nummer noemen is lastig, maar de uiterst melancholieke songs Year Began en Joker’s Wild zijn echt wel bloedmooi. Rosalyn is ook een goede kanshebber.

Vergelijkingen gaan altijd mank, maar liefhebbers van bijvoorbeeld de meer laidback-Americana van JJ Cale, Eric Clapton in z’n 70-ies periode en Ry Cooder doen er goed aan deze artiest ook eens te gaan beluisteren. Bovendien blijkt Williams in april ook wat kleinere zaaltjes in ons land aan te doen.