In 2006 scoort Gnarls Barkley met de hedendaagse soulklassieker Crazy een wereldhit. En ondanks dat CeeLo Green met zijn diepbruine soulstem de track volledig naar zich toetrekt, is het Brian Joseph Burton alias Danger Mouse die als producer het geraamte van deze weergaloze dancetrack neerzet. Zijn kwaliteiten worden al eerder door Damon Albarn opgemerkt, die er voor zijn Gorillaz project gretig gebruik van maakt. Vervolgens komt het bluesrock duo The Black Keys in beeld, verzilvert Adele mede door zijn toedoen haar stemkwaliteiten op 25 en legt hij de basis voor de seventies emosoul van zijn persoonlijke ontdekking Michael Kiwanuka vast, misschien wel de warmste stem van de laatste jaren.

Geen wonder dus dat zijn bejubelde sideproject Broken Bells voor een sabbatical stilte van acht jaar lang op een zijspoor terecht komt. Ondanks dat James Mercer van The Shins weer hemels uitpakt, voelt Into The Blue niet als een opvolger van het in 2014 verschenen eighties After The Disco elektropopplaat aan, maar meer als het torenhoge artistieke ijkpunt waarop Danger Mouse tegenwoordig als producer ego functioneert. Broken Bells herschrijft de muziekgeschiedenis alsof de band er altijd al bij is geweest. Trapt af bij de geniale songstructuren liedjes van The Beatles en Jeff Lynne en speelt leentjebuur bij de grootst opgezette Burt Bacharach blaasorkestarrangementen. Danger Mouse herdoopt zich als hervonden gelovige in zijn voorliefde voor de soul onder, heel veel soul zelfs.

Danger Mouse offert volgeling James Mercer op, en plaatst deze in een kronende Messias voorgangerrol, waarbij de producer goddelijk strak aan de touwtjes van zijn marionet trekt. Het Into The Blue titelstuk is het startpunt van de bewandelde kruistocht. Onder zijn toeschouwers bevinden zich Dan Auerbach en Patrick Carney, de verraden Black Keys apostelen die vanaf de zijlijn toekijken hoe hun gestolen identieke sound gerecycled en geherformuleerd wordt. De stapvoetse bedevaart naar het onaardse sterrenstelsel. Out Of The Dark, Into The Blue, verlichtende gospel in down to earth bluesrock begeleiding. Voortslepend, traag in een ongekend universum van hemelse schoonheid balancerend.

Ook op de progrock badende We’re Not in Orbit Yet… overstijgt de vocaal in bloedvorm verkerende The Shins frontman met zijn voordracht zichzelf, al zijn het de intergalactische koortjes en de uitgestippelde basakkoorden die net voor die extra doorzichtige dimensie zorgen. James Mercer vindt het allemaal prima, zolang hij er maar zijn tot de verbeelding sprekende getalenteerde solerende gitaarspel aan mag toevoegen. Kampvuur solide in het strak gehouden Invisible Exit, magisch uitgerekt in de naar Pink Floyd memorerende passages in de gedateerde Love on the Run leefkuil sentiment.

Into The Blue is gewaagd, gevarieerd en gedurfd. Naast de duizelingwekkende mix van spacende soul, seventies psychedelica, pure kaalgeplukte folk en olievuile bluesrock is er ook ruimte voor maagdelijke zoetigheid met een tandglazuur verstevigende nepglans. Dat Brian Joseph Burton weldegelijk sterfelijk is, bewijst hij met het misplaatste new wave One Night uitstapje. Toch wel een draak van een nummer tussen de overige vredelievende sprookjesfiguren tracks. Wat hem beweegt om bij de uitgekristalliseerde museumpronkstukken een non-food-discount winkelketen wangedrocht te etaleren blijft voor mij een vraag. Ook het psychedelisch trippende Saturdays voelt wat goedkoop scorend mat en inspiratieloos aan.

Broken Bells revancheert zich aardig met de Forgotten Boys triphop ruis, al heeft het niet die spannende onderhuidse zeggingskracht welke de Bristol scene jaren geleden uitzet. Vreemd genoeg leidt de fretloze bas van The Chase wel tot deze avontuurlijke omslag. Het is de nostalgische bezieling waarmee Danger Mouse vertrouwd naar het meesterlijke producerswerk van de Michael Kiwanuka platen teruggrijpt waarmee hij hier het verschil maakt. Zijn eigen beladen aanpak, zijn vetgedrukte keurmerkstempel en nog misschien wel het belangrijkste, zijn eigen bezielende warmte. Het veilige Fade Away borduurt op deze formule voort maar mist net die veelbesproken zeggingskracht. Into The Blue heeft een te groot grijs gebied om volledig te overtuigen.