Brock Davis groeide op in een bescheiden industrie stadje in Vancouver, tijdens zijn tienerjaren was hij al muzikant. Het gezinsleven en een veeleisende job plaatste die muzikale activiteiten lange tijd op de achtergrond.  De heimwee knaagde en de laatste tijd pendelt hij regelmatig vanuit Santa Cruz naar Nashville. In Ronnie’s Place, de studio die countryman Ronnie Millsap ooit overnam van Roy Orbison vond Davis de geschikte stek. Zijn songs hoefde niet langer wachten, met de hulp van gereputeerde studioratten en technische assistentie van Zach Allen werden de sessies afgerond in een organische, zelfgeproduceerde setting.

Dertien songs die hoofdzakelijk geïnspireerd worden door Davis persoonlijke, de moeilijke momenten worden daarbij niet genegeerd, zoals de opener I Choose Love waarin de nasleep van een echtscheiding wordt beschreven, een tedere song met eenzame slide en subtiele achtergrondzang. Gevoelige countryfolk die fel contrasteert met de stevige rootsrock van Can’t Get Close Enough To You en het strak rockende met snerpende slides gelardeerde We Will Rise, het is niet de enige song die optimisme uitstraalt vanuit een donkere startperspectief.

Het gospelgetinte All Free ontstond naar aanleiding van het Black Lives Matters protest, Bullets and Blood en het op twangende gitaar en pedalsteel geënte I Don’t Wanna Be That Guy situeren zich eveneens in een ruimere, sociaal geëngageerde context. Bij een eerste beluistering blijven het eerder aangehaalde openingsnummer en bovenal de titelsong hangen. “These old hands have played a song or two, I look at yours and I wonder what they’ll do, my simple dream is lying in my arms, a tiny son”. A Song Waiting To Be Sung is een oprechte ode van een jonge trotse vader. Een doodeerlijke benadering die wel vaker doorklinkt in het voortreffelijke songwerk van Brock Davis.