Een vreemde eend in de bijt. Dat was British Sea Power toen de band in 2003 ten tonele verscheen. Het debuut met de opvallende naam The Decline of British Sea Power was een grillige plaat: episch en romantisch werk, ontegenzeggelijk Brits, werd afgewisseld met muzikaal geweld dat ook uit de koker van Dinsosaur Jr of Pixies had kunnen komen. Het markante, wat nasale stemgeluid van zanger/gitarist Yan (Scott Wilkinson) gaf de muziek een eigen en markant gezicht.

Een eigenzinnige band. De bandleden leken soms rechtstreeks uit het Museum of Natural History te komen. Live was British Sea Power nog ongrijpbaarder en wisselden de heren uit Brighton ruwe indiepop en weerbarstige en epische poprock af met lawaai en opruiend gedrag.

Acht jaar jaar na het debuut is er Valhalla Dancehall. Ondertussen zat de band niet stil en verschenen er nog twee albums, het geslaagde Open Season, de net-niet-doorbraakplaat Do You Like Rock Music? én nog een atmosferische soundtrack bij de film Man of Aran.

Het lijkt er een beetje op dat British Sea Power alle stijlelementen uit hun oeuvre deze keer op één album hebben willen verenigen. Valhalla Dancehall werd opgenomen op het platteland van Sussex en op Isle of Skye. De natuurvorsers die lijken te huizen in de bandleden konden hun lol weer op. Nummers als het lange Once More Now en Cleaning Out The Rooms zijn filmische sfeerstukken, muzikale schilderijen die ongetwijfeld door de Zuid-Engelse en Schotse natuur zijn gevoed.

De aanzwellende bombast is ook weer aanwezig: opener Who’s In Control? getuigt net als het hitje Waving Flags uit 2008 op grootste wijze van de maatschappelijke betrokkenheid van British Sea Power. Helaas is het hier vorm boven inhoud. Als de band het iets kleiner houdt komen de herinneringen aan het betere werk uit de beginjaren vanzelf weer boven en dat voelt prettig: We Are Sound, Mongk II, Living Is So Easy en vooral het romantische Luna laten horen waarom een portie British Sea Power op zijn tijd toch zo heilzaam kan zijn.

Valhalla Dancehall telt echter nog meer nummers en de band legt zichzelf bepaald geen beperkingen op.  Georgie Ray bijvoorbeeld is een mooie pianoballad terwijl Stunde Null en Thin Black Sail wild en bijna roekeloos zijn.

Hoewel British Sea Power weer met een aantal mooie songs en sfeerstukken op de proppen komt kun je van Valhalla Dancehall moeilijk zeggen dat het een coherente plaat uit één stuk is. Gloedvolle en meeslepende songs als Carrion (2003) en It Ended On An Oily Stage (2005) komen ook al niet voorbij. Met een beetje programmeerwerk op de cd-speler kun je echter toch een half uurtje fijne, bevlogen (pop)muziek samenstellen. En dat is net zo veel als de andere reguliere albums van British Sea Power doorgaans te bieden hebben.