Deze  jongedame uit Iowa City was naast jazz bassiste actief in een kamerorkest en maakte zo’n twaalf jaar deel uit van Lake Street Dive waarbij ze zich regelmatig als songleverancier manifesteerde. Dat sensationele soulpop combo blies ons vorig jaar met krachtige hooks  tempowisselingen en vooral de soulvolle vocale wisselwerking tussen Bridget Kearney en zangeres Rachael Price nog van de sokken met het uit Side Pony gelichte I Don’t Care About You.

Aan haar solodebuut sleutelde Kearney zo’n drie jaar, een uitnodiging van producer Robin MacMillan die eerder met Rebecca Loebe en Anna Tivell samen werkte vormde de aanzet om in alle ongedwongenheid in de studio in Brooklyn te experimenteren. Bridget bepotelt naast elektrische bas en akoestische gitaar de toetsen en synthesizers in tien zelf gecomponeerde songs. Naast de drumsticks en toetsen hanteert MacMillan elektrische en akoestische gitaren.

In het rijk geschakeerde repertoire van Lake Street Drive huisden naast blues en R&B altijd al pop- en rockinvloeden, die komen nu prominent aan bod.  Wash Up zweeft voorbij als dromerige  Westcoast pop die Fleetwood Mac in de tweede helft van de jaren zeventig fabriceerde. Het zijn niet allen prominente basakkoorden en rinkelende gitaartjes in het catchy Living In A Cave die nadrukkelijk naar de Beatles in de vroege jaren zestig lonken.

Bridget Kearney kan je bezwaarlijk als een echt fantastische zangeres beschouwen maar het is juist die ongedwongen imperfectie die hier imponeert. Het op een gelaagde structuur van piano, synthesizers en zacht galmende zang dobberende Who Are We Kidding en de (h)eerlijke onderkoelde pop van het met een fraaie akoestische gitaar ingeleide Nothing Does It zijn zo’n momenten. Enkele  luisterbeurten volstaan om ook de overige songs van het debuut deze jongedame zoals het fragiele ijle uitschuivertje Daniel en de pijnlijk eerlijke afscheidssong So Long te waarderen.