De aankondiging dat Brian Robertson een soloplaat ging uitbrengen stemde niet direct tot enthousiasme. Robertson is immers de zoveelste gitarist die onder eigen naam de markt bestormt. Een markt die wekelijks al wordt overstelpt met releases. Het aanvankelijk cynisme verdwijnt als sneeuw voor de zon bij het beluisteren van dit album. Diamonds and Dirt klinkt namelijk fris, vrolijk en gedreven.

De man die zo’n succesvolle gitaartandem met Scott Gorham vormde in Thin Lizzy, weet hoe hij goede rocknummers moet schrijven. Hij verzamelde capabele muzikanten om zich heen zoals voormalig Europe drummer Ian Haugland, ex-MSG zanger Leif Sundin en bassist Nalley Påhlsson die we kennen van Therion en Treat. Robertson noemt de ritmesectie de beste waarmee hij werkte sinds zijn samenwerking met Phil Lynott en Brian Downey in Thin Lizzy. Hij heeft gelijk want de band klinkt organisch en lijkt al jaren samen te spelen. Bij het tweede liedje Passion is het raak. Een swingende rocksong waar je zowaar op kunt dansen. Hoe vaak horen we dat nog? Een paar nummers later in Texas Strut kunnen opnieuw de heupen losgegooid worden. Robertson gooit er vervolgens twee versies van Running Back (dat op Thin Lizzy’s Jailbreak verscheen) tegenaan en komt zelfs met een niet eerder uitgebrachte compositie van hem en Phil Lynott op de proppen: Blues Boy. Dat nummer doet denken aan de hoogtijdagen van Lizzy. De rest van het materiaal roept overigens eerder associaties op met Bryan Adams dan Robertson’s eerdere bands Thin Lizzy, Motörhead en Wild Horses. Voormalig Riverdogs zanger Rob Lamothe duikt op in Ain’t Got No Money en zorgt daarmee voor wat vocale afwisseling.

Concluderend kunnen we stellen dat Diamonds And Dirt een zeer geslaagd solodebuut is van een gitarist die we allang uit het oog verloren waren.