Vooroordelen, we hebben het er maar druk mee. Onbewust speelt het ook bij mij in mijn achterhoofd mee, waardoor ik Cuntry Covers Vol. 2 eventjes links laat liggen. Heb ik wel zin in een country plaat? Als blijkt dat zangeres Bria Salmena samen met haar FRIGS bandmaatjes de begeleidingsband van Orville Peck vormt, triggert dit mijn interesse. Deze masked singer verwerkt een hoeveelheid aan gedateerde eighties new wave in zijn sound, en het moet raar lopen als je deze invloed op de tweede Cuntry Covers EP niet hoort. Bria staat daar niet alleen voor, FRIGS gitarist Duncan Hay Jennings verruimd zijn speelveld en draagt de verantwoording voor de multi instrumentatie.

Met het duistere Where Have All the Cowboys Gone? zet Paula Cole zichzelf definitief op de kaart, zeker als deze ook nog als titelsong voor de Dawson’s Creek tienerdramaserie gebruikt wordt. De Cuntry Covers versie is een mooie hedendaagse hommage. Net zo filmisch, net zo donker, maar toch een tikkeltje anders. De dromerige synthesizers herplaatsen zich in het postpunk tijdperk, al zijn het vooral de tranen huilende saxofoonkreten die dit treffend accentueren.

De hier relatief onbekende Mary Margaret O’Hara meet zich met de beste folk pop zangeressen. Haar hart is door de soul en jazz geraakt, en ondanks dat als enkel wapenfeit de ver weggestopte Miss America klassieker op haar naam staat, memoreert Bria naar dit vergeten talent. When You Know Why You’re Happy vervangt de overheersende staande bas door een herhalende pulserende drummachine, vintage gitaarlijnen en de dynamiek van het eerder aangehaalde koperen blaasinstrument. Bria duikt vocaal licht zwalkend de laagtes in, en mengt daar doorleefde volwassen dieptes tussen.

Met het feministische Don’t Come Home A-Drinkin’ (With Lovin’ on Your Mind) verzet de goedlachse Loretta Lynn zich tegen haar drankzuchtige oversekste partner. Bria verpakt deze in een zwierige powerpopgirl song, waarbij ze de tekstuele ernst er net te gemakkelijk vanaf schudt. By the Time I Get to Phoenix is een van de meest gecoverde nummers aller tijden. De gedragen Jimmy Webb pianoversie is de eerste liefde, Glen Campbell voegt dromerige jaren zeventig nostalgie toe, Isaac Hayes bewerkt het tot een lange verhalende soul klassieker, maar het is de slepende croonende Nick Cave duisternis die bij Bria het inspirerende filmisch effect oproept. Verlatingsangst triestheid, waar ze een licht verbitterende hese snik aan toevoegt.

In alles draagt Gillian Welch I Dream a Highway, al schrijf ik bijna onbewust I Dream a Lost Highway op, de verbeten treurende erfenis van de grunge generatie uit. De jaren negentig nasleep verwerkt ze in een ingetogen lang Americana werkstuk. Bria legt er een druilerige Twin Peaks zwaarte op, waarmee ze zich in dat tijdsbeeld plaatst. Ondanks haar totaal andere benadering evenaart ze die deprimerende voordracht. Soms is het verstandig om je niet aan zo’n geweldige tragiek te wagen, soms pakt dit perfect uit. Het zwaarmoedige folky See You Later, I’m Gone mist dan de mondharmonica treurnis van Robert Lester Folsom, daarvoor krijgt Bria de steelgitaar en het nors krakende verbale stemgeluid van Duncan Hay Jennings cadeau.

Cuntry Covers Vol. 2 staat ver van de traditionele country af. Bria kiest juist voor grijze grensgevallen. Het nodigt in ieder geval uit om de toch al niet misselijke originele versies van deze vergeten buitenbeentjes op te zoeken. Ondanks de voortreffelijke songkeuze siert het haar als ze aansluitend op de titel ironie in het vervolg enkel voor vrouwelijke uitvoerders kiest, dat maakt het geheel nog krachtiger.