Wilde Branford Marsalis in de 80er jaren nog wel eens uitstapjes maken naar de populaire muziek, de laatste jaren is hij vooral bezig met serieuze zaken. Zoals het spelen van klassieke muziek met gerenomeerde ensembles, het geven van les aan universiteiten en een actieve betrokkenheid bij sociaal-maatschappelijke aangelegenheden in vooral New Orleans en omstreken. Een man met een missie dus. Tussen al die activiteiten door is er nog voldoende tijd beschikbar om tijd te steken in eigenzinnige jazz, zowel in de studio als op het podium.

En met jazz is Marsalis al heel lang actief, net zoals met zijn kwartet, dat onlangs voor het eerst sinds het bestaan een personele wijziging onderging: long-time drummer Jeff ‘Tain’ Watts maakte plaats voor het pas 18-jarige supertalent Justin Faulkner.

En in deze gewijzigde bezetting werd Four MFs Playin’ Tunes opgenomen. Het album ligt in het verlengde van de laatste albums van het Branford Marsalis Quartet (Braggtown (2006) en Metamorphosen (2009)) en bevat een mix van uptempo nummers en ballads. In tegenstelling tot veel andere saxofonisten, die veelal voor één lid uit de saxofoonfamilie kiezen, speelt Marsalis zowel tenor-, alt- als sopraansaxofoon. Het zorgt voor afwisseling, maar ook dat de toon afgestemd kan worden op de compositie en andersom.

Alhoewel Marsalis al in de 80’s is begonnen, behoort hij nog steeds tot de groep van meest toonaangevende hedendaagse jazzmuzikanten, aangezien de aanwas van nieuwe talenten de laatste jaren achterblijft – met een enkele uitzondering als Christian Scott – en het nog steeds mensen zoals Kenny Garrett, Joshua Redman, Roy Hargrove, Chris Potter en Dave Douglas die tot het moderne jazzestablishment behoren en feitelijk nog steeds de dienst uitmaken.

Marsalis behoort in de jazz tot degenen, die het genre redelijk traditioneel benadert: geen uitstapjes meer naar andere stijlen of dat met jazz combineren, maar – zeker met zijn Quartet – kiezen voor recht-toe-rechtaan op bebop gestoelde jazz. Ook op Four MFs Playin’ Tunes laat Marsalis en zijn band horen dat old school jazz nog steeds fris kan klinken. Er wordt ruim te tijd genomen in iedere compositie zodat ieder instrument voldoende ruimte krijgt om te excelleren, terwijl het nergens ontaardt in egotripperij. Ondanks de vele solo’s is vooral te horen hoe goed de muzikanten op elkaar zijn ingespeeld en hoe onderling wordt gecommuniceerd. Marsalis speelt weer kurken van de flessen in een stijl, die is geïnspireerd op het spel van John Coltrane. Four MFs Playin’ Tunes speelt lekker weg, terwijl het niet overal even gemakkelijke muziek bevat. Maar als er die luisterinspanning wordt gedaan, dan wordt al heel snel duidelijk dat na Braggtown en Metamorphosen het BMQ opnieuw een dijk van een album heeft volgespeeld. Eredivisiejazz.