Met een nieuw album van Pentadox en Colour Talk, een nieuw eigen solo pianoalbum, binnen een maand is pianist Bram De Looze in het begin van 2020 meer dan aanwezig op het jazzfront. Ook omdat beide albums avontuurlijk tegelijk intrigerend zijn en alle aandacht verdienen.

Het is bizar wat de invloed van De Looze de afgelopen jaren aan het jazzfirmament is geweest. Eerst vanaf 2007 met het revolutionaire LABtrio (met drummer Lander Gyselinck en bassiste Anneleen Boehme) maar al snel wereldwijd de uitdaging aannemend om met al net zulke avontuurlijke andere muzikanten samen te spelen. Zijn lijst aan opvallende albums waaraan hij meewerkte of onder eigen naam uitbracht is binnen 13 jaar buitengewoon.

De Looze is een (nog steeds) jonge pianist die vanuit de improvisatie tot steeds weer tot bizarre hoogten komt. De vrijheid in zijn hoofd, zijn buitengewone techniek en de absurde spurt naar muzikale volwassenheid maken hem al jaren tot een van de meest opvallende nieuwe namen binnen de wereld van de jazz.

Onder de vleugels van pianobouwer Chris Meane maakte hij in 2007 zijn solopiano-entree met Piano e Forte, een prachtig experiment waarop hij op drie verschillende historische vleugels speelde. Switch for Stream waarbij alle stukken werden gespeeld op de vermaarde Chris Meane Straight Strung Grand Piano was een al net zo indringend en weerbarstig werkstuk.

Colour Talk, een mooie titel voor zijn altijd weer rijke pianospel, is wederom een onnavolgbaar  meesterstuk geworden. Dit keer gespeeld op een revolutionaire vleugel ontworpen door de Uruguayaanse architect Rafael Viñoly. De Looze, klassiek geschoold en in de vrije jazz groot geworden, heeft zijn spel alle elementen die een solopiano-album zo rijk in kleur kunnen maken.

Op elke gekozen piano/vleugel gebruikt hij de specifieke klank van de vleugel als uitgangspunt van zijn improvisaties. Colour Talk is daar geen uitzondering op. De stukken, dan weer kort en intrigerend dan weer onderzoekend langer en uitdagend, laten een De Looze horen die zijn frisse muzikale hersenspinsels en zijn wervelende techniek briljant  combineert.

Ongelooflijk hoe De Looze zich blijft ontwikkelen. De (nog steeds zo) jonge muzikant kiest immer de uitdagende weg. Zijn spel verschuift hij net zo gemakkelijk van ingetogen, melodieus en tranentrekkend mooi naar dwars, rafelig en onnavolgbaar. Colour Talk is zo’n album dat zo fascineert dat je na afloop in verbijstering achterblijft. Muziek die zo straf gespeeld, zo’n oprechte verbijstering in kwaliteit oproept, verkwikt de geest. Muziek die zoveel emoties en spelplezier en klasse herbergt al helemaal.

Ook weer bij beluistering van Colour Talk is het niet verrassend dat echt iedereen binnen de wereldwijde jazz met De Looze wil werken. Net als zijn Urbex maatje, de al net zo fascinerend getalenteerde drummer, Antoine Pierre (de man die Urbex vorm geeft) heeft De Looze de grote klasse die hem in de komende jaren een van de meest geliefde jazzmuzikanten van zijn generatie wereldwijd gaat maken.

Talent zo groot als De Looze komt maar zelden voor en zijn ontwikkeling, juist omdat we die zo nadrukkelijk op plaat en live kunnen volgen, blijft een van de meest intrigerende die ik in mijn leven mag meemaken. Een muzikant die zo dwars tegen de stroom in zijn eigen weg blijf gaan en zijn hart volgt verdient elk woord, iedere regel die over hem geschreven wordt.