Voor de pianist die al vrijwel zijn hele muzikale leven verzot op The Beatles is mag het geen verrassing zijn eens een heel album met bewerkingen van hun songs op te nemen. Brad Mehldau is absoluut de pianist om dat te doen. Iedereen die de weergaloze versie van Blackbird die hij met zijn trio in 1997 opnam, kent, weet dat.

Your Mother Should Know, een minder bekende Beatles song van het album Magical Mystery Tour, is dan wel weer de verrassende titel om dat onder te doen. Live voor publiek opgenomen in november 2020 in de Philharmonie in Parijs is het album een uitbundige viering van het oeuvre van de heldenband uit Liverpool die in korte tijd zoveel belangrijke muzikale wegen opende.

Vanaf de albumopener I Am The Walrus is het volledig raak. Echt elke Beatles song die Mehldau aanpakt krijgt de bewerking waar je op hoopt. Mehldau is een meester in het oppakken van een melodie van een zo bekende song en die ondersteboven te keren om vervolgens na vele omzwervingen op die melodie terug te komen. En hij wordt er met de jaren alleen maar beter in.

Your Mother Should Know brengt het beste van Mehldau naar boven. Verrassend genoeg leerde hij The Beatles pas kennen via zijn eerste grote muzikale helden Billy Joel (in zijn geboorteland Amerika een absolute held) en Supertramp (de Britse band die juist ook in Amerika grote successen kende). Pas later, toen hij zelf achter de piano kroop, had hij door dat de meeste muzikale structuren die deze muzikanten gebruikten een directe lijn naar The Beatles hadden.

Voor Your Mother Should Know pakte hij tien Beatles songs die in muzikale diversiteit groot zijn en Mehldau alle kans geven zijn zo gedreven en al even diverse spel te laten horen. Zo gaat hij heerlijk al boogiewoogie-end aan de slag met I Saw Her Standing There en emotioneert hij daarna hard met zijn interpretatie van For No One.

De setlist is even divers als geslaagd. Met Mehldau die aan de slag gaat met Beatles songs als Maxwell’s Silver Hammer, Here, There and Everywhere of Golden Slumbers (wat een fantastische versie is dat zeg!) weet je gewoon dat je de beste jazzinterpretaties krijgt. Zijn spel is zo virtuoos, met die weergaloze linkerhand als verbazingwekkende basis, en zijn nadrukkelijke rechterhand als alleskunner, dat je terstond vergeet dat Mehldau alleen achter de piano zit. Het geluid is prachtig vol.

Mehldau’s jazzspel, immer in blues en vaak ook in het klassiek gedoopt, past de Beatles songs als gegoten. Dat konden we natuurlijk al weten toen hij in 1997 voor zijn eerste The Art of the Trio Blackbird opnam. Destijds in trio-uitvoering van drummer Jorge Rossy en contrabassist Larry Grenadier. Misschien is de grote groei als muzikant voor Mehldau nu dat hij het alleen doet zonder dat je maar ook iets mist.

Elke interpretatie is geladen, boordevol ideeën en emoties. Mehldau is altijd een muzikant die er vol induikt. Zijn techniek is en blijft verbluffend, zijn spel even avontuurlijk, vreugdevol, uitdagend als emotioneel. Ook in deze Beatles songs duikt hij diep om er met frisse interpretaties uit te komen. En vaak weergaloos goed. Luister alleen al naar zijn versie van Baby’s In Black en raak vervoerd. Wat een grandioze klasse.

Een fijne verrassing is de albumafsluiter. Geen Beatles song maar juist één van David Bowie: Life on Mars?. Verliefd op die song geworden, besloot hij ook de pianist op die originele song te eren: Rick Wakeman. En hij heeft natuurlijk gelijk, de fantastische Bowie song drijft op dat geweldige pianospel van hem. Mehldau’s interpretatie is ronduit briljant en diep emotioneel. Een verrassend maar tevens uitstekend slot van een wederom fascinerend goed Brad Mehldau album.