Bij deze drie jonge Amerikaanse dames werd in 2018 ondanks hun jeugdigheid al onmiddellijk het predicaat ‘supergroep’ bovengehaald, Phoebe Bridgers, alhier het best bekend, Lucy Dacus en Julien Baker. Want inderdaad als de singer-songwriters van hun generatie hebben ze individueel, nu intussen zeker en vast, elk een carrière die er echt toe doet. Toen bleken het ineens ook nog eens drie muzikale zielen in één zak. Na hun eerste titelloze e.p. van 2018 waar ze voor het eerst hun songwritingskunsten samenlegden doen ze dit dus nu opnieuw, met een even kaalklinkende plaattitel: the record. Dit sterke debuut, waarbij ze gaandeweg ook hun queeridentiteit verder uitdiepten, valt op door zijn uitzonderlijke melodieën, dromerige harmonieën van altijd samenpassende vocalen en zijn verhalen vol wilde waarheden en fragiliteit. Kortom, allemaal toch heel bijzonder als je het vergelijkt met wat de ‘doorsnee’ supergroep echt voorstelt. Hier enkel verhalen met een kloppend hart, gebracht in een hoogmis van hechte vriendschap. Er wordt samen gezongen ver weg van opdringerige ego’s. Hier wordt, meer dan in welke andere supergroep ooit naast elkaars vriendschap ook alles van ieders individuele sterkten ingebracht. Alles is ‘true blue’ – daarover straks nog meer – als in een coolblauw competitieloos evenwicht.

Dat voel je dus meteen met de puur verstilde elegantie van gestroomlijnde opener, de pakkende a-capellafolksong Without You Without Them. Hier staat een trio dat zich emotioneel verbonden weet en dat die intimiteit met zijn drieën tijdloos klaarzet in het frame van hun the record. Ze zingen het daar vanaf de eerste seconden al uit: “Geef me alles wat je hebt, ik neem wat ik kan krijgen, ik wil je verhaal horen en er deel van uitmaken…”

Dan volgen de drie gekende singles, die elk al de eigenheid van de drie individuele schrijfsters blootleggen. Zo wordt de a capella brutaal weggevaagd door het grillig scheve $20 en krijgen we terstond een vurige Julien Baker – wie anders? – die met keihard geweld van gitaren en drums zowat een schreeuwerige grungerocker inzet over haar jeugdige escapades, waaronder brandstichtingen. Julien Baker, hallo! Een song niettemin die ondanks de wervelwind van chaos toch feilloos vocaal ondersteuning vindt in de delicaat aanleunende harmonietjes van haar beide zielsvriendinnen. Dan gaat het daarna met z’n drieën even solidair en harmoniserend over naar het zachte berouwvolle Emily I’m Sorry, speels geïnstrumenteerd, waar een in wanhoop en onzekerheid nasmeulende pijnlijke verkenning wacht van de voorbije relatie van Phoebe Bridgers met ene Emily Bannon.

Het scherpzinnige True Blue van Lucy Dacus is aansluitend voorzien van een zachte zoetvloeiende groove en even vlekkeloze harmonieën. “It feels good to be known so well” klinkt het overgelukkig uit de groeven. Een toegewijd, authentiek feelgoodrelaas over een respectvolle ‘blauwe’ relatie, zoals Dacus het noemt, waarin partners het beste van elkaar naar boven weten te halen. Cool About It is dan een klassiek akoestisch nummer dat bewust en heel opvallend afbijt met de intro van The Boxer van Simon&Garfunkel. Hier gaat het over ontmoetingen tussen ex-partners die blijkbaar steevast moeten uitdraaien op kromme en giftige communicaties. Elkeen krijgt, met de nodige strijkers op de achtergrond, zijn eigen strofe om een dergelijk pijnlijk verhaal voor het voetlicht te brengen en finaal vloeit alles gedrietjes weer mooi in elkaar.

In het tot gitaren en drums gestripte uitbundige Not Strong Enough – het kon warempel evengoed een K-Choice-song zijn! – snijdt de drieëenheid zelftwijfel aan, gekoppeld aan hun feministische strijdkreet ‘always an angel, never a god’. Dit thema wordt als een mantra veelvuldig herhaald: een vrouw zal altijd maar de engel kunnen zijn, want de goddelijke plaats is de man voorbehouden. Niet voor niks dus ook de keuze voor een bijtende groepsnaam als ‘boygenius’.

In de ingetogen folksong Revolution 0 waren zowel de geesten van Elliot Murphy als John Lennon rond. Bridgers’ intieme zang wordt, samen met de strijkers, andermaal geflankeerd door het eensgezinde vriendinnenkoor. Het korte akoestische roadtripnummer Leonard Cohen refereert dan weer aan hun verbondenheid met de alomgeprezen folkbard die, vernemen we, zijn zenpoëzie vol seksuele toespelingen stak. Ook een onvergetelijke dichtlijn van hem zit in hun song verweven : “Er zit een barst in alles, zo kan het licht daar naar binnen”. Maar bovenal gaat het Dacus hier over de dynamiek van hun met drie samen-zijn en de euforie van “I never thaught you’d happen to me.” Begrijpelijk dan ook dat Bridgers, Dacus en Baker er vanop hun liefdeswolk, in aanloop van de plaat ook relatiecounseling bijriepen. Die barst toch het liefst vermijden, zeg maar, en hun heilige driestelrelatie bij voorbaat liefst zo ongeschonden mogelijk houden. Rocker Satanist is daaropvolgend nóg een Baker-brutaaltje, over de vraag of onvoorwaardelijkheid in relaties wel kan standhouden. “Zou het je lukken om samen met mij ook satanist, bourgeoisievermoordende anarchist of nihilist te worden?”, vraagt Baker zich filosofisch af.

Dan is er de serene akoestische ontroering van We’re in Love met vooral de lieve stem van Dacus. Gitaar en piano voor een liefdesbrief aan elkaar, vooral dankzij deze globale verbondenheid met een hart kon dit debuut uitmonden in de artistieke pracht van the record. En opnieuw, net als in The Satanist, weerkerend vertwijfelde vragen: “Zal je nog steeds van me houden, als ik ook krankzinnig zou blijken te zijn?” Met een in gelukzaligheid stijgend rockgeluid lardeert het messcherpe Anti-Curse vervolgens nogmaals de vele turbulenties in Baker’s leven en haar emoties na een bijnadoodervaring. De finale pianosong Letter to an Old Poet, knipoogt even naar Rainer Maria Rilke’s boek Letters To A Young Poet, het is deze keer een uniek emotioneel statement van Bridgers over een toxische relatie. Met haar deinen verwarrende violen uit in een filmische climax tot en bij de joelende massa op het einde.

Hints naar de muzikale voorgangers van Baker, Bridgers en Dacus liggen op ‘the record’ voor het rapen: The Beatles (Generation 0), Simon&Garfunkel (Cool About It), Sheryll Crow en The Cure (Not Strong Anough) of Leonard Cohen en Iron&Wine (op Leonard Cohen). Maar vooral is the record een muzikaal levendige zoektocht van drie individuen naar elkaar, als mens en als kunstenaar. Het resultaat is heel kleurrijk en divers. Elk nummer bevat toetsen van elkaars kleurenpalet en je hoort de echo’s van ieders eigen repertoire. Inhoudelijk legden ze vrijwel hun dagboeken samen. Respectvol gedeelde ervaringen, teder, zacht, over liefde, angst en schaamte. Drie iconen van de indiemuziek hebben er dus samen goed plezier in gehad en vonden zo samen de chemie en de magie van de ware supergroep. Of houden we het bij de magie van de vriendschap? Een voortijdig zomeralbum om nu al te ontdekken.