We mogen er trots op zijn om een heerlijk stukje Hongaars cultureel erfgoed in bezit te hebben. Nee, ik heb het niet over een abstract kunstwerk of een stijlvol stilleven op doek. Borka Balogh heeft haar moederland verlaten en zich al een tijdje in Amsterdam gevestigd. Ondanks dat de nummers allemaal in het Engels gezongen worden, verraad de tongval wel haar roots. Het is triest dat zo’n groot talent door middel van crowdfunding haar debuutalbum gefinancierd krijgt. Anderzijds is dit voor artiesten vaak wel de beste mogelijkheid om zich aan het publiek te presenteren. Terecht dat ze voldaan de tracks op haar plaat als tien prachtige bloemen presenteert. Vergeten donker hardnekkig onkruid, welke net zoveel bestaansrecht heeft als de netjes gekochte aankopen.

Elk gewas staat voor een emotie of een gevoel symbool. De wanhopige paardenbloem, wachtend om uiteen geblazen te worden, een depressieve plantje met geknakte stengel, het vreemde geval met haar verschillende uitlopen, en ga zo maar door. Mooi dat ze zich op deze manier met de nummers identificeert, voor mij is het een doordachte bloemlezing die je naar verschillende stromingen meeneemt die van invloed zijn geweest op het geslaagde resultaat. Borka beschouwt het zelf als een donkere beleving, maar daarmee doet ze zichzelf tekort. Het is juist een veelkleurige doorzichtig transparant geheel geworden.

De romerige hemelse Gone postpunk wordt door een klassiek vleugje krautrock ondersteund. De folky traditionele zang krijgt hulp van rockend gitaarwerk en doordreunende percussie. Haar aangehaalde zwartgalligheid laat op het melancholische Nostalgia van zich horen. Met klagende treurzang roept ze een indrukwekkend beklemmend gevoel op. Mooi dat ze zich zo breekbaar en kwetsbaar opstelt. Hoe gewaagd is het om direct al je troefkaarten op tafel te leggen. Beter dan dit zal het niet worden, neemt niet weg dat het een zeer geslaagd debuut is.

Dat ze zich in de singer-songwriter hoek onderverdeeld hoor je in het verhalende wijze karakter van de rest van haar titelloze eersteling terug. Minimale akoestische akkoorden worden met gemak door krachtig gitaarwerk afgewisseld. Sombere elektronica krijgt door statische pianotoetsen evenwicht. Verdwaald in opgekropte emoties dwingt ze je af om in haar verlangen naar het afgesloten verleden mee te gaan. Heimwee is het kernwoord welke zich steeds maar in mijn gedachte opdringt.

Vol passie en overgave wordt over haar grootvade in het spookachtige Grandpa’s Song gezongen. Het gemis van zijn harde levenservaringen als een eenzame uitstervende klaproos die langzaamaan vervaagd. Ook in Hollow vraagt ze veel van haar openheid en laat ze haar zang met hoge tonen domineren.

Borka Balogh is talenvol genoeg, en verdient het niet om voor een bijdrage te bedelen waardoor ze een volgende plaat kan bekostigen. Hopelijk gunt een platenmaatschappij haar die kans om met productieve steun en vertrouwen daar in het vervolg mee aan de slag te gaan. De liefde die ze in haar muziek legt betaald zich wel terug.