De Japanse band Boris is al jaren niet in een muzikaal hokje te stoppen. Spelen ze nou rock, metal, pop, electronic, drones, folk, improvisatie, psychedelica, shoegaze of toch punk? Nou ja, eigenlijk hebben ze het allemaal al wel eens gedaan. De hang naar psychedelica is er altijd wel, maar verder is het voor de luisteraar: expected the unexpected. Tot daar rond 2017 het gevreesde zinnetje viel, “na de volgende plaat stoppen we er mee”.  Toch, na een aantal live shows bleek het enthousiasme om te spelen weer terug – niks ervan, we stoppen mooi niet. Dat de band nog steeds in staat is om te verrassen bewees NO van 2020. Toegeven, albums zoals Vein en in mindere mate  flirtten al eens met hardcore punk, maar Crossover Thrash? Die hadden we nog niet gehad. Een band als Rich Kids on LSD zou er ongetwijfeld trots op zijn geweest en ook Motörhead is niet ver weg.  Dit nieuwe album W zou bij No horen en het woord compleet maken: NOW dus!

Terwijl de laatste tonen van het vorige album op de opener wegsterven, horen we al snel dat we muzikaal geen vervolg op NO moeten verwachten. Mistige gitaren en de fluisterende zang van Wata zorgen voor een ijskoude sfeer, maar ook wel lekker dromerig. De twee hierop volgende tracks gaan op dezelfde voet verder. Zo lijkt Boris meer dan ooit tevoren af te steven op een ijskoud, maar ook zalvend shoegaze album met Wata haar zang in de hoofdrol. Toch horen we te midden van de live zang en feedbackend gitaren stiekem baspartijen die aan postpunk doen denken. Beats drukken stevig door met een techno feel en elektronische effecten willen nog wel eens noisy uit de hoek komen. Maar ondanks dit alles zeggen we: is dit Boris op zijn mooist?

Ja, grotendeels wel. Zo is W haast een stijlvast conceptalbum geworden in toon en sfeer, Maar we hebben het hier over Boris hè?  Dus op The Fallen bulldozert er plotseling logge drone droom door je huiskamer. Ook het bloedmooie Beyond Good and Evil kent een aantal extreme uitbarstingen. Waar Old Projector filmische Western gitaren met dikke drones combineert. Korte afsluiter Jozan werkt ook bevreemdend: een korte gitaar outro die bij de buren van drie straten verderop lijkt te worden gespeeld, of in de vissenvijver van de buurman – zo afstandelijk, zo ver weg.

We blijven er bij, je denkt ze door te hebben die lui van Boris. Ook hier weer, grotendeels zo stijlvast hangend naar ijskoude feedback en de mooier dromerigheid van Wata’s vocalen. Dan hoeft er maar iets kleins te veranderen en we spitsen de oren weer. Waar gaat dit heen, weg van de door hen zo zorgvuldig opgebouwde comfort zone? Een spelletje aantrekken en afstoten die op W verrassender uitpakt dan sinds tijden! Klasse!