Bonnie Raitt, bij de voornaam alleen al begint de film in mijn hoofd te draaien met oude scènes van Gainsbourg & BB, Faye Dunaway met baret en machinepistool of mijn gedachten dwalen naar Bonnie van het onvolprezen muzikale echtpaar Delaney & Bonnie.

De kleine rooodharige  zangeres Bonnie Raitt liet zich begin jaren zeventig al opmerken, een blanke zangeres opgegroeid in een traditioneel Quakers milieu, die de blues preekt met bijhorend slidewerk. Haar stomende set op het Brusselse Mallemunt ‘77 staat in mijn geheugen gegrift, evenals latere passages in Utrecht met Richard Thompson en op het Brugse Cactusfestival en Blues Peer.

De blues ontdekte Raitt bij zwarte tantes als Slippie Wallace, naast pioniers als Mississippi Fred Mc Dowell waarmee een piepjonge Raitt ooit het podium deelde. Invloeden die vermengt worden met authentieke R&B, rock en ‘a lot o’ soul’, gaandeweg sluipen ook meer invloeden van bevriende songwriters van de Westkust in haar muziek. Haar typerende bottlenecktechniek  perfectioneert ze met enige hulp van Lowell George.

Met haar beroemde muzikale vrienden uit Californië maakte ze ooit deel uit van No Nukes, een front  dat tegen de kernindustrie ageert. In de jaren negentig opent na negen langspelers een meer geraffineerde benadering  de poort naar het grote succes met Nick Of Time, Luck Of The Draw en Longing In Their Hearts, de balans helt soms gevaarlijk over richting mainstream, de passie deemstert  evenwel nooit helemaal weg. Met de voorganger Slipstream wordt in 2012 een jarenlange stilte doorbroken, naast Raitt’s vaste begeleiders is de band van producer Joe Henry present.

De mooie akoestische ballade You’ve Changed My Mind van Henry die we op Dig In Deep terugvinden, dateert nog uit die periode. Op de overige tracks tekent Bonnie voor een efficiënte productie. De uitvoerig on the road uitgeteste formatie onder leiding van gitarist George Marinelli is alomtegenwoordig met de ritmetandem Hutch Huchinson/ Ricky Fataar. Het orgel van Mike Finnigan krijgt het gezelschap van de piano van Jon Cleary. Dat is meteen merkbaar in het funky naar New Orleans lonkende Unintended Consequence Of Love. Het is niet alleen in deze samen met oude vriend Cleary gecomponeerde song dat de snerpende, pregnante slide weer helemaal op de voorgrond komt.

Het ondertussen vertrouwd klinkende Gypsy In Me, op maat van Raitt geschreven, drijft op een gelijkaardige intensiteit. Als vanouds weet La Raitt  het gebruikelijke coverwerk helemaal naar zich toe te trekken met een gepersonaliseerde versie van Need You Tonight. De vrije interpretatie van deze INXS hit leunt eerder aan bij vintage R&B. In de het van Los Lobos’ afkomstige Shakin’ Shakin’ Shakes ontspint zich een messcherp duel tussen smerige slides en rauw gitaarspel op een drassige boogiebeat.

Ook aan sociale bewogenheid is nagenoeg niets ingeleverd, getuige een strijdvaardig op rockende riffs van Marinelli geënte The Comin’ Round Is Goin Through.Tussen al dat uptempo geweld worden ook enkele fraaie ballades ingelast zoals een bluesy  All Alone With Something To Say en het intimistische Undone naast het eerder genoemde You’ve Changed My Mind.

De ondertussen in de herfst van haar leven belande zangeres klinkt en oogt scheper dan ooit maar stelt zich kwetsbaar op in de afsluitende pianoballade “ I’m so sorry for the ones we coulden’t be” zingt ze klagelijk in een doodeerlijke, met spijt over gemiste kansen doordrenkte, terugblik.

Alvast een meer dan belovende voorbode van de passage van Bonnie Raitt. Op 4 juni op het Holland International Blues Festival in Grolloo en op 6 juni in het Koninklijk Circus in Brussel.