×

Recensie

Alternative

04 februari 2025

Bonnie “Prince” Billy

The Purple Bird

Geschreven door:

Uitgebracht door: No Quarter

The Purple Bird Bonnie "Prince" Billy Alternative 4.5 Bonnie “Prince” Billy – The Purple Bird Written in Music https://writteninmusic.com

Het is de kunst van een muzikant om je direct bij het eerste albumnummer te raken, in te pakken, te ontroeren. Dat lukt Will Oldham dus met het warm gedragen Turned to Dust (Rolling On) zodanig zelfs dat mijn gedachtes naar de onlangs overleden Garth Hudson afdwalen. Door de harmonieuze samenzang met Adam Chaffins en Brit Taylor moet ik direct aan The Band denken. Op het onder zijn alter ego Bonnie “Prince” Billy uitgebrachte The Purple Bird verkeert de singer-songwriter weer in bloedvorm en bewijst hij dat het hem lukt om die erfenis van de Canadees-Amerikaanse band te verzilveren, en vergeet je bijna dat hij met I See a Darkness zelf een onovertroffen meesterwerk op zijn naam heeft staan. Zo indrukwekkend zelfs dat Johnny Cash in zijn nadagen zich zelfs aan het prachtige duistere titelstuk waagt. Tijdens dat opnameproces ontmoet de meezingende Will Oldham ook producer David Ferguson.

We zijn ondertussen ruim vijfentwintig jaar verder. Will Oldham is alweer een aantal jaren gelukkig getrouwd en geniet van het vaderschap. De vriendschap met David Ferguson heeft zich zo hecht ontwikkelt dat deze ook op zijn bruiloft optreedt. Hij heeft de One of These Days (I’m Gonna Spend the Whole Night with You) liefde van dichtbij meegemaakt, al bleef de slaapkamerdeur voor hem gelukkig gesloten. Op de Blueberry Jam single uit 2018 na leidt het echter niet tot een heuse samenwerking, al is dit een voorzichtig voorproefje van waar ze op The Purple Bird toe in staat zijn. Moeten we voorzichtig concluderen dat dit zijn beste plaat sinds I See a Darkness is. De tijd zal het uitwijzen, al durf ik gerust te beweren dat hij wel bangelijk dicht bij dat niveau komt.

Waar ligt dit dan aan? De belangrijkste factor is toch wel dat Will Oldham en David Ferguson elkaar feilloos aanvoelen en door en door kennen. Dan hoef je niks meer uit te leggen en kan je gewoon in de studio aan de slag gaan. Nou ja, gewoon…. Ze leggen de lat wel heel hoog om een memorabel geheel af te leveren. Iets waar ze zodanig trots op zijn, een plaat welke zonder dwang tot stand komt, en waarmee ze hun vriendschap niet in de weegschaal leggen. The Purple Bird is het gemoedelijke eindresultaat, welke dus die eerder aangegeven warmte bezit.

Turned to Dust (Rolling On) komt volgens het Will Oldham en David Ferguson tweetal met de hulp van God in Nashville tot stand. In de praktijk valt dit anders uit en is het vooral Matt Combs die met zijn strijkersarrangement voor zoveel voldoening zorgt. Met de aanwezigheid van violist Stuart Duncan, gitarist Russ Pahl, mandolinist Pat McLaughlin, bassist Steve Mackey en drummer Fred Eltringham beschikken ze over een topteam aan muzikanten. Ook het volwassen filosofische met kopstem gezongen en door gospelgrootheid Twinkie Clark geschreven Is My Living in Vain? haalt zijn inspiratie uit die hogere macht.

Verwacht echter geen optimistisch geheel. Nog altijd beïnvloedt de duistere kant van het leven de teksten van Bonnie “Prince” Billy. London May staat bij het moment stil dat de dood zich van de liefde scheidt. De reële angst dat er maar een van de geliefdes overblijft, de laatste nacht voor veel grijze dagen. Het psychedelische Sometimes It’s Hard to Breathe, een beklemmend gevoel wat iedereen wel kent, maar waar je liever niet over wil praten. In de swingende Tonight with the Dogs I’m Sleeping kroeg country song staat zijn terugkerende verslavingsdrang op de voorgrond. Drinken om het verdriet weg te spoelen, stoned worden om de realiteit te vertroebelen. Toch zit er genoeg ironie in om de zwaarte te verzachten. Het is tevens de reden dat hij het melancholische Boise, Idaho ontvlucht, enkel om zich niet meer aan dit soort verlokkingen bloot te stellen.

Het politiek correcte Guns Are for Cowards is een flinke sneer naar het beleid van Donald Trump, een voorstander van een versoepelde wapenwetgeving. Will Oldham maakt er een satirische dijen kletsende hoempapa wals klucht van. John Anderson is een countrylegende in de Verenigde Staten, maar hier in Nederland relatief onbekend. Bijzonder dat hij juist als troefkaart in de folk van het tegen de stroming inzwemmende Downstream wordt ingezet. We bewonen de Amerikaanse Droom van de originele bewoners en net als bij de ontdekking van de Verenigde Staten maatstaven we deze tot ons eigen ideaalbeeld. Timothy O’Brien houdt de bluegrass tradities in ere en werkt zich al tokkelend op zijn mandoline door de evangelische Our Home arbeiderssong heen.

The Water’s Fine en New Water halen juist de mooie zorgeloze jeugdherinneringen naar boven. Het leven is prachtig en er ligt nog een oneindigende toekomst in het verschiet. Een mooie gedachte welke je zeker ook naar The Purple Bird kan vertalen. Nu Will Oldham en David Ferguson zo in deze productierijke flow verkeren is het geen verkeerde gedachte om hun krachten te blijven bundelen. Een wachttijd van vijfentwintig jaar zit er niet meer in, The Purple Bird vraagt om een snel vervolg.



  1. Turned to Dust (Rolling On)
  2. London May
  3. Tonight with the Dogs I'm Sleeping
  4. Boise, Idaho
  5. The Water's Fine
  6. Sometimes It's Hard to Breathe
  7. New Water
  8. Guns Are for Cowards
  9. Downstream
  10. One of These Days (I'm Gonna Spend the Whole Night with You)
  11. Is My Living in Vain?
  12. Our Home