Heeft de veelzijdige Will Oldham zich tegenwoordig tot de country bekeerd? Zijn kalende hoofd zit diep in een te grote cowboyhoed verborgen. Uiteraard was zijn rootsmuziek altijd al aan deze stroming te linken, maar nu is hij er definitief voor gevallen. Is er dan geen plek meer voor onverdraagbare hartzeer en prachtig ingetogen klagend zangwerk? Zijn alter ego Bonnie ‘Prince’ Billy heeft al zijn zwaarmoedigheid van zich afgeschud, en komt zelfs vrolijk uit de hoek.

Op I Made A Place is eindelijk weer ruimte voor eigen composities. Het is natuurlijk een mooi gegeven dat hij de laatste jaren de waardering voor andere gelijk gezinde artiesten laat zien, dit door hele albums te coveren of door zijn medewerking op platen van bevriende muzikanten te verlenen. Sterker nog, hij plaats zichzelf steeds verder op de achtergrond, en wekt de indruk dat hij het zo wel goed vindt. Als muziekliefhebber ben je al dik tevreden met zijn prachtige Palace platen die hij in een grijs verleden gemaakt heeft. Nadat hij met I See a Darkness de definitieve kroon op zijn werk gezet heeft, kan hij niks meer fout doen. Soepel gaat hij door met het afleveren van hoog gewaardeerde albums, al komt hij nergens meer in de buurt van dit magnum opus. Ook nu lukt het hem niet, al kan I Made A Place wel als aardige opvolger van het korte zes jaar oude laatste meesterwerkje Bonnie ‘Prince’ Billy beschouwd worden.

Het is een typische huisje, boompje, beestje plaat, maar dan wel eentje die van grote kracht getuigd. Geen luie in de schommelstoel ingespeeld geheel, al roept hij regelmatig wel dat relaxte gevoel op. Je kan het beschouwen als voorbereidende fase van het aankomende vaderschap. Oldham openbaart zich als family man. En wie wil niet zijn nog ongeboren dochter met goede muziek kennis laten maken. Veilig diep geborgen in vrouwlief Elsa Hansen is ze stille getuige van het opnameproces. New Memory Box is een gloednieuwe traditional in wording. De viool en het fingerpicking banjo tokkelwerk op de banjo kan zo uit de countrystad Louisville komen, van ver voor de commerciële uitbuiting. Het onbevangen plattelandsleven lacht je mooi in toepasselijke gevormde koortjes toe. Oldham heeft een schitterende warme stem waarbij gelukkig de kenmerkende snik van het genre ontbreekt. Het uptempo The Devil’s Throat ligt qua benadering en speelplezier in het verlengde hiervan. Al roepen de instrumenten ook de straatvoertaal van de blue-eyed soul op. Het ligt allemaal zo dicht bij elkaar, ze komen dan ook allemaal vanuit hetzelfde hart voort.

De weemoedige dromerige ondertoon van het treurig Dream Awhile geeft het een eerlijke jaren zeventig inkijk. Het alsmaar terugkerende I Made A Place gefluit zorgt voor nostalgische tendens en een passend evenwicht. Bonnie ‘Prince’ Billy is nog altijd die adembenemende verhalenverteller, al stopt hij vocaal steeds minder emotionele geladenheid in zijn songs, dat laat hij nu aan de instrumentatie over. Waarschijnlijk is het daardoor dat het vaak te gewoontjes overkomt. Met gemak te herplaatsen tussen de vergeelde door nicotine aangetaste albumhoezen uit je vaders platenkast, welke in verregaande staat van ontbinding op zolder wegkwijnen. Ach, het is allemaal weer even prachtig. Hiermee voldoet hij aan de immens hoge verwachtingen. Helemaal niks op aan te merken. Als de naald van de draaitafel I Made A Place liefkozend beroert, dan wil je hem vervolgens koesteren, en voorzichtig tussen de verzameling van zijn werken terugplaatsen. Echter de volgende keer zal de wijsvinger deze schaamteloos passeren om verder op naar I See a Darkness te zoeken.