Boeije
Uit Gewoonte en Bijgeloof
Je kunt de Zeeuw uit Zeeland halen, maar Zeeland niet uit de… nu ja, je snapt waar dit heen gaat! Het is een vreselijk cliché natuurlijk, maar bij het autobiografische debuutalbum Uit Gewoonte en Bijgeloof van de nu in Rotterdam woonachtige Rienko Boeije en zijn band kun je daar niet omheen. Zijn hersenspinsels vol vertwijfeling, frustratie, nostalgie en verwondering klinken zeer persoonlijk en gaan hand-in-hand met lome, ietwat roestige rock.
In 1977 werd Rienko Boeije gedoopt; een intieme gebeurtenis waar wij als luisteraar getuige van mogen zijn, omdat zijn vader belangrijke ‘opnamen’ met de taperecorder vastlegde. Een uitermate actieve vader om met trots naar op te kijken: adrenaline junkie, fanatiek sporter en 40 jaar werkzaam bij de wegenwacht op lijn Tweedertien. Maar hoe spiegel je aan een vader, als je compleet andere interesses hebt? – “Ik wilde groen, maar jij koos techniek, Judo, Jiu Jitsu of atletiek.” Een sociale angst die later ook sterk een stempel drukt op de relatie met zijn vrouw, als hij in Ze Verdient Het toegeeft dat het beter moet: “En ik doe erg m’n best om er niet slecht in te zijn. Zij zaait liefde en wat ze oogst is te vaak gechagrijn”.
Dat de zoektocht naar zelfliefde en eigenwaarde soms veel tijd kosten bewijst ook zijn keiharde botsing met het geloof, waarmee hij nauwverwant is opgegroeid en opgevoed. God moet er zijn, ongetwijfeld verantwoordelijk voor iets heiligs en magisch? Maar wat als je na ellenlang zoeken nog geen antwoord krijgt? “Maar je geeft niet. Je geeft verdomme niet”, klinkt het gefrustreerd in Voor Wie Gelooft – naar wie of wat? Het besef en de berusting in die Afwezigheid geeft eindelijk vrijheid en de mogelijk om echt te genieten van de kleine dingen die er toe doen, “Soms streelt een zachte bries langs mijn gezicht. Soms neem ik in details van alles waar”.
Met die kleine dingen staat het album dan ook vol. Eenvoudige wondertjes, zoals het verlekkert, maar met enig heimwee terugkijken op het eindigen van de zomer: “Nog een laatste duik en dan zit het er weer op. Mijn schaduw wordt weer langer en mijn dag wordt weer kort. Ik hoop dat de rook voldoende weg zal waaien. En dat dit de laatste keer is dat ik het gras moet maaien”. Bijgestaan op achtergrond door zijn band en bevriende muzikanten – Ilse Hamelink AKA Ilsha en Gerrit van der Scheer (Herrek) en Aino Vehmasto ( o.a. The Secret Love Parade) – ontstaan er dikwijls muzikale mantra’s die licht dromerig aanvoelen en qua klank en structuur toch weer sterk doen terugdenken aan iets kerkelijks. Jawel… sommige gewoontes ben je niet zomaar kwijt. Is de “circle of life” weer rond, of begint hij juist net, als zijn dochter Danique Boeije meezingt bij Op de Weg de Waarheid en het Leven?
Vol nostalgie bewapend met een nieuw hervonden reflectie op de kleine dingen in het leven, verliest de zelfkritiek langzaam aan kracht. Zo overwinnen de zomerse rocksongs met een wonderlijke liefde voor naasten en de natuur. Daar is zelfs ruimte voor een laconiek en met trots gespeeld Neil Young-achtig gitaarsolootje, of twee. De weg er naartoe was niet makkelijk, de beloning des te zoeter.
