Het is inmiddels een klassiek, niet klein te krijgen formaat in de jazz, het piano-trio. De Zweden lijken er een handje voor te hebben gezien de toonaangevende rol van Bobo Stenson (1944) en Esbjörn Svensson (1964-2008), beiden voortbouwend op het pionierswerk van de Zweedse pianist Jan Johansson (1931-1968). De kern van dit formaat is het laten zingen van de song. Wil zeggen, alles staat in dienst daarvan, ook het improviseren!

Door het legendarische Bill Evans trio gingen slagwerk en bas daarin een eigen rol op ooghoogte met de piano spelen. De clou van de piano-trio was en is nog steeds divers songmateriaal in dit instrumentele formaat op een boeiende manier bij elkaar te voegen. Natuurlijk kunnen dat ook instrumentale stukken zijn die een sterke song-achtige kwaliteit hebben. Niet voor niets heet het vorige album van Stenson Cantando (2007).

Even als Cantando biedt dit album wederom een opmerkelijke keuze c.q. combinatie van stukken. Het is veel minder divers dan op het eerste gezicht lijkt want tweederde van de twaalf stukken zijn van Scandinavisch origine aangevuld met twee Amerikaanse stukken (Bill Evans, George Russell), een Duits stuk (van zanger Wolf Biermann) en een stuk van de Argentijnse componist Ariel Ramirez (1921-2010) die regelmatig in Stensons repertoire opduikt.

De kracht van deze opname ligt in de zachte, moeiteloze straalkracht, daarin dat ieder van de spelers zich op zijn eigen kracht kan concentreren waardoor het spel heerlijk vrij wordt en hun klanken vanzelfsprekend op elkaar inwerken. Het heldere, stralende en elegante spel van Stenson, het zangerige hout van Anders Jormin (1957) en de krakende taken, ritselende en doffe bezemklappen van Jon Fält (1979). Los van elkaar staan en tegelijk feilloos een gemeenschappelijke ondergrondse dynamiek volgen, dat is iets wat dit driemanschap uit drie generaties op hoog niveau ontwikkeld heeft. Soms is het alsof de klanken ontrukt aan tijd vrij in de ruimte staan. Het voortschrijden door de stukken heeft iets van cirkels die doorlopen worden, die zich ope- nen en dan weer sluiten.

Stenson opent met een solo van Your Story, een stuk van de late Bill Evans – eerste Evans-opname van hem ooit. De volgende twee groepsimprovisaties Indikon en Indicum worden door Jormin en Fält geopend wat genoeg over hun rol zegt. Jormin draagt ook hier net als bij vorige albums weer twee wonderschone stukken, December en Sol, bij. En als je hoort hoe het drietal Tit er jeg glad van Carl Nielsen (1865-1931) speelt, mag duidelijk zijn wat o.a. de voedingsbodem van deze triomuziek is. Ook een stuk herkenning voor de luisteraar net als bij Ramirez’ La Peregrinacion. Een buitengewoon album dat buitengewoon gewoon lijkt.