Dat Bob Mould erg boos en ernstig teleurgesteld is over Amerika en de kant waar het land politiek naartoe aan het bewegen is maakte hij net voor de zomer verschenen, furieuze, American Crisis al flink duidelijk en in een interview dat we met hem hadden. Die lijn wordt op het nieuwe album Blue Hearts volledig doorgetrokken. Het is een overweldigende, met 14 songs lekker volle, trip vol rake songs.

De jaren lijken maar geen vat op Mould te krijgen. De energie waarmee hij zijn albums maakt, het ene nog sterker dan de andere, is onnavolgbaar en het feit dat hij toch ook alweer bijna 60 is maakt dus niets uit. Vooral de laatste trits albums, Silver Age (2012), Beauty and Ruin (2014), Patch The Sky (2016) en Sunshine Rock (2019) die hij met zijn vaste trio met bassist Jason Narducy en drummer John Wurster maakte, zijn ijzersterk en bevatten veel van de beste songs die hij in zijn schathemelrijke oeuvre vastlegde.

Blue Hearts sluit op die illustere rij album naadloos aan. Al moet gezegd worden dat Mould met Blue Hearts zijn vurige hart ook weer optimaal doet spreken. De openingstrack Heart On My Sleeve mag dan akoestisch zijn, de tekst spreekt boekdelen: And we’re going to war, and we’re going to die’. Gelijk daarop gooit hij er furieus de beuk in met achtereenvolgens Next Generation, American Crisis en Fireball. Met Narducy en Wurster heeft hij een trio dat al net zo weerbarstig kan doorraggen. Heerlijk.

Dat drietal songs blijkt de opmaat van nog veel meer ijzersterke songs. Het machtige Forecast Of Rain, verhalend over zijn korte terugkeer naar religie, heeft die melodische power die Moulds handelsmerk is geworden en When You Left lijkt heerlijk rechttoe rechtaan maar heeft ondertussen glorieus slimme gitaar- en baslijnen. Het daarop volgende Siberian Butterfly is al net zo gedreven en aanstekelijk.

En als je denkt hij moet nu toch eens wat gas terug gaan nemen gaat dat er juist nog eens extra op. Everything To You, het razende Racing to the End, het fabuleuze Baby Needs A Cookie (wat een majestueuze hook…), Little Pieces, Leather Dreams en het knallende Password To My Soul zijn allemaal machtige songs met overtuigingskracht zoals alleen Mould ze kan maken.

De aanzetten op zijn vorige album waren er al wel maar op Blue Hearts komt Mould dichter bij Hüsker Dü dan ooit. Furieus gedreven met teksten die zowel over zijn eigen leven als over de sociale en politieke situatie in Amerika gaan. Er is gewoonweg niemand die melodische zanglijnen en songstructuren over zulke dikke gitaarmuren en stevige bas en drums zo aantrekkelijk kan laten klinken.

Blue Hearts kent in totaal 14 songs waarvan 13 onder de 3 minuten blijven steken en afsluiter The Ocean en de zeer prettige nagalm net niet de 4 minuten aantikt. Ongelooflijk maar waar: Blue Hearts is alweer een meesterlijk Bob Mould album. Ongelooflijk hoe hij het afgelopen decennium het ene na het andere relevante plaat uitbrengt. Blue Hearts is een krachtig en meesterlijk album.