Als twee jonge scholieren in Vancouver over muziek aan de praat raken ontstaat een opbloeiende vriendschap. De interesse ligt vooral op het vlak van de grunge en zonnige niks aan de hand punk. De gedeelde minimalistische elektro voorliefde vormt het Bob Moses startpunt. Het is 2015 als het Canadese electropop duo de danswereld met hun donkere jazzy deephouse swingende Days Gone By opschud met daarop de veelgeprezen danceklassieker Tearing Me Up. Heerlijk nachtclub duister met daaroverheen de twijfelende one night stand teksten en het onbegrip waarmee deze maneater het hulpeloze slachtoffer achterlaat.

Een treffende debuutplaat die voorafgegaan wordt door het in datzelfde jaar verschenen All In All, een compilatie die hun eerdere uitgebrachte drie EP’s bevat. Met het stukken zoetere eighties new wave Battle Lines graven Tom Howie en Jimmy Vallance nog dieper in het synthpop verleden, wat wisselende reacties oproept. Ondanks de prachtige rockgitaar toevoeging wordt deze stukken milder ontvangen. Een reden om zich uitgebreid in een geslaagd vervolg te verdiepen en niet in de vergetelheid te verdwijnen.

Het uitgangspunt van de Desire EP is het klassieke Icarus verhaal die zijn leven opoffert als hij naar de zon vliegt. Thema’s als verlangen, hoogmoed en zelfvertrouwen vormen hierin de eigenschappelijke basis. De flamboyante lichtelijk excentrieke diskjockey ZHU verzorgt in titelstuk Desire een op zijn lijf geschreven bijrol. Het verlangen wordt nu in 2020 veel breder opgepakt. Door het gemis van live events en grootschalige dancefestivals is de behoefte groter dan ooit.

Het is indrukwekkend hoe dit vanuit New York opererende tweetal boven op een radiotoren in Topanga een verbazend sterke publiekloze live set neerzet, welke ze vorige maand onder de Falling into Focus naam uitbrengen. Het isolerende contactarme gevoel van het Corona tijdperk overstijgt de eenzame hoogte waarop Bob Moses als ware godenzonen op de nietige aarde neerkijken. Dichter bij de zon kunnen ze fysiek onderhand niet komen. De moeite waard om terug te kijken en een goede reden om alsnog bij het reeds in augustus verschenen Desire stil te staan.

De zelfvernietigende werking van een energieke slopende liefdesrelatie wordt emotioneel in de verstillende pianoklanken van Love We Found gevangen. Een heerlijk trippend intro met passerende baslijnen die vervolgens door de ritmische mokerhamer vakkundig de grond in geslagen worden. Er zit een licht industrieel tintje aan, in het vervolg mogen ze dat gerust wat verder uitbouwen om de teksten net meer kracht te geven.

De schuldbelijdenis van het echoënde The Blame is zelfs nog vragend wanhopiger, en behoort tot de meest kwetsbare kant van het tweetal. Het sluit bij de deprimerende tienerromantiek van opgesloten eighties wavers aan, welke als een weggestopte Rapunzel op zolderkamertjes in hun onoverzienbare puberverdriet wegkwijnen. Bob Moses heeft zich waarschijnlijk nooit beseft hoe dicht ze hiermee bij de huidige maatschappelijke lockdown komen. Ook nu proberen jongeren te overleven en ondernemen risicovolle geheime ontmoetingen om aansluiting bij gelijkgezinde leeftijdsgenoten te vinden.

Het rustige dreamhouse einde luidt een hoopvollere toekomst in, om vervolgens ravend in het Desire titelstuk over te gaan. Een prachtig huwelijk tussen het tweetal waarbij ZHU uitgenodigd wordt om meer spanning in de verzadigde relatie toe te voegen. Een zoektocht naar vrijheid die nogmaals de hedendaagse situatie benadrukt.

Herhalende mantra zinnen van Hold Me Up kondigen het hoopvolle vervagende diepgaande Outlier aan. Mooi hoe hier het licht centraal staat. Zonnestralen die hallucinerende in trance rakende deephouse opwarmen om vervolgens bij de engelachtige zang van het naar een climax toewerkende postpunk van Ordinary Day tot bezinning te komen. Hierbij kiezen ze er bewust voor om het hoogtepunt in broeierige hedendaagse lome zomerklanken te laten verzanden. Er is hoop op een dansbare toekomst.