×

Recensie

Roots

11 september 2012

Bob Dylan

Tempest

Geschreven door: Dick Hovenga

Uitgebracht door: Columbia

Tempest Bob Dylan Roots 4.5 Bob Dylan – Tempest Written in Music https://writteninmusic.com

Soms is het prettig om niet als eerste een recensie te schrijven. In het geval van Bob Dylan, en de enorme storm die er de afgelopen weken rond het nieuwe album Tempest woedde, al helemaal. Want wat een promotiegeweld kwam er rond dit album los. Nu de storm wat geluwd is, is het luisteren naar het album en deze in een tekst te vatten, een veel prettiger aangelegenheid.

Ik ben, puur door mijn leeftijd, een wat latere Dylan-luisteraar. Het album Desire was mijn eerste Dylan en zijn aanwezigheid op The Last Waltz van The Band mijn echt grote kennismaking. Al snel greep ik terug naar zijn eerdere werk dat me vervolgens voedde zoals alleen grootse muziek dat heeft gedaan. Nog steeds ben ik dol op albums als John Wesley Harding, Highway 61 Revisited, Nashville Skyline, Blood On The Tracks en natuurlijk het absolute meesterwerk Blonde On Blonde. En daarnaast nog zoveel meer songs van verschillende albums. Net als zoveel anderen raakte ik Dylan in zijn religieuze periode en de decennia daarna kwijt, zag pas later de waarde van de albums uit die tijd. Of beter gezegd sommige songs van sommige albums. Pas met het fraaie Love And Theft uit 2001 hoorde ik weer een Dylan terug die herinneringen aan de ooit geweldig inspirerende muzikant, bij me opriep. Ook het daarop volgende album Modern Times (2006) bleek een geweldig album. Together Through Life uit 2009 maakte de trilogie van meesterlijke terugkeer-naar-grootse-vorm duidelijk. Met de juiste muzikanten bleek de oude Dylan in de studio nog fijn bij stem en excellent in het schrijven van teksten en inspirerende melodieën.

Tempest, zijn nieuwe album, sluit fraai aan op de sfeer van de albums uit het vorige decennium. Qua composities is Tempest echter de sterkste te noemen. Geïnspireerd als in zijn rijkste muzikale jaren weet Dylan zich in 10 nieuwe songs tot nieuwe muzikale hoogtepunten te verheffen. Met de juiste muzikanten omringd, die zijn songs precies de perfecte kleur meegeven. Tekstueel is de man in topvorm met teksten over geweld, moord en dood. Met overduidelijke herkenningspunten in religie, het leven zelf en de verbeeldingskracht van beiden krijgen zijn teksten de extra lading mee die zoveel andere tekstschrijvers zo nadrukkelijk ontberen.

De fijne folky opener Duguesne Whisle is een fraaie voorbode van de tien songs die Tempest kent. Het mooie Soon After Midnight en het bluesy Narrow Way zijn fijne opvolgers. Met het middenstuk – Long And Wasted Years, Pay in Blood en Scarlet Town – bereikt Dylan nieuwe grote hoogten. Wat een prachtsongs zijn hier weer te horen. Het door Muddy Waters geïnspireerde Early Roman Kings, wat voorspelbaar in eenvoud, krijgt door het geweldige accordeonspel van David Hidalgo een tegen tex-mex leunende weldadige sfeer mee. Het wonderbaarlijk mooie Tin Angel, een fraai verteld verhaal over een heftige driehoeksrelatie, bevat een van de meest intrigerende Dylan-melodieën ooit. Briljant tekstueel is het verhaal over de Titanic, dat hij vertelt in het glorieuze titelnummer, met maar liefst 45 coupletten (geen refrein) het meesterstuk van Tempest. Als een wals, met Ierse folksong-invloeden, gebracht bezingt hij de ondergang van het legendarische schip op een grootse, poëtische manier zoals alleen meester-tekstschrijver Dylan dat kan. Ongelooflijk knap hoe je in een bijna 14 minuten tellende song de spanning optimaal weet vast te houden. Hoofdrollen zijn in deze song weggelegd voor violist Donnie Heron en wederom David Hidalgo. Het slotstuk is Roll On John, Dylan’s ode aan oude vriend John Lennon. Hoe emotievol de song, zowel in tekst als melodie, ook is, klinken de tekstverwijzingen naar Lennon/Beatles songs een beetje corny. Maar laten we na de pracht van al het voorgaande daar vooral niet over gaan zeuren.

Tempest is zonder twijfel een van de meesterwerken uit het oeuvre van Bob Dylan. Om het album het allerbeste te noemen wat Dylan ooit gemaakt heeft, zoals diverse media melden, vind ik wat te veel eer. Daar zijn albums als John Wesley Harding, Highway 61 en Blonde On Blonde, om er maar een paar te noemen, gewoonweg veel te goed en legendarisch voor. Maar dat Tempest een grootse Dylan laat horen is meer dan duidelijk.



  1. Duquesne Whistle
  2. Soon After Midnight
  3. Narrow Way
  4. Long And Wasted Years
  5. Pay In Blood
  6. Scarlet Town
  7. Early Roman Kings
  8. Tin Angel
  9. Tempest
  10. Roll On John