Vorige maand vierde de legendarische folkman  zijn 79^ste verjaardag, dat werd dit jaar helaas niet bezegeld met een concert in onze contreien. Door de nog steeds om zich heen grijpende  Coronapandemie staat de Never Ending  World Tour even on hold. Wel kregen we begin mei het  verheugende nieuws van een nieuwe langspeler integraal gevuld met nieuw werk. Dat is ondertussen acht jaar geleden toen Dylan Tempest afleverde. In de lange tussenperiode werden, naast een stroom heruitgaven en bootlegs al dan niet verpakt in luxueuze box sets, drie volledig met coverwerk afkomstig uit het Grote Amerikaanse Songbook  opgebouwde  albums de wereld ingestuurd. Triplicate, het derde luik omvatte zelfs drie delen.

Gelijktijdig met de aankondiging van dat nieuwe werk werd alvast een eerste song vrijgegeven. In Murder Of Most Foul kijkt Dylan in de achteruitkijkspiegel van zijn leven en gebeurtenissen in zijn thuisland. Dat gebeurt met rauw uitgerafeld parlando. De bijna zeventien minuten aanslepende meditatie die op een akoestische setting van viool, piano en verstilde percussie evolueert, begint met de moord in Dallas op president JFKennedy. Een persoonlijke belijdenis van een artiest waarin naast ontmoetingen en gebeurtenissen de literaire en muzikale invloeden uitvoerig geciteerd worden. De periode dat de folkpoëet  naar een rockster evolueerde komt uitvoerig aan bod in dit verhaal dat nu op de tweede cd van Rough and Rowdy Days huist.

Voor de tweede track die we vooraf konden beluisteren wordt  de roadmap  opnieuw geopend.  I Contain Multitudes  is meer toegankelijk en dat heeft niet alleen met de tijdsduur te maken. False Prophet is eveneens in een sombere teneur gehuld, een rudimentaire houserocker waarin naar duistere, niet zelden verborgen kanten van de ziel gepeild wordt.

Met het op de karakteristiek bluesakkoorden gebouwde Goodbye Jimmy Reed brengt een als een heuse ‘Bad Man’ klinkende Dylan hulde aan de gelijknamige iconische bluesman, samen met ondermeer John Lee Hooker inspireerde de bluesgitarist in niet geringe mate de prille Britse Beat en Bluesscène van de vroege jaren zestig en ver daarbuiten.

Crossing The Rubicon borduurt eveneens verder op de door gitaren gedomineerde roadhouse blues en situeert zich langs de gevaarlijke kant van verlaten highways, terwijl de mijmeringen van Black Rider zich op een imaginaire begraafplaats met ontrollen. My Own Version Of You ontsnapt evenmin aan de mysterieuze teneur. Beroemde doden zoals Leon Russell en Liberace  tot leven gewekt worden om in de soundtrack te figureren op een soort doden bal waar uitsluitend uit het graf opgedolven gasten over de dansvloer walsen in een macabere liefdesbetuiging.

I’ve Made My Mind Up My Mind To Give Myself To You meandert op zwoele golven van marimba en ooh’s en aah’s op de achtergrond. Een verstilde gospel twijfelend tussen een verheven en een seculier bestaan. Key West (Philosopher Pirate) is op accordeon en zachte percussie gebouwd, opnieuw een uitgebreide nostalgische duik in het verleden in een ietwat berustende Keltische zacht uitdovende sfeer.

Uitgerekend in sombere tijden beheerst door een rampzalige epidemie, economische recessie, oplaaiend raciaal geweld en tegenreacties brengt Dylan zijn negenendertigste werkstuk uit. Rough And Rawdy is een inspirerend, reflectief en poëtisch meesterwerk van tijdloos allure. Bob Dylan blijft een geniale songwriter die in de winter van zijn bestaan een verrassende vitale gedrevenheid etaleert.