In juli 2023 gaf blur in Wembley Stadium twee avonden achter elkaar twee volledig uitverkochte concerten. Het was het hoogtepunt van een tour die volgde op succesalbum The Ballad of Darren dat hetzelfde jaar was uitgekomen.

Opvallend genoeg had de band nog nooit in Wembley Stadium gespeeld. Ook niet in die zo roemrijke jaren negentig waarin de band, naast die andere zo coole jonge bands als Oasis, Pulp en Suede, Groot-Brittannië weer eens heel duidelijk op de muziekkaart zette als het belangrijkste muziekland ter wereld.

De avonden in Wembley Stadium betekenden niet alleen voor blur iets heel bijzonders, maar zeker ook voor het toegestroomde publiek. Voor de fans van het allereerste uur die gelijk bij de eerste singles She’s So High (1990) en There’s No Other Way (1991) aanhaakten en fan bleven. Maar zeker ook voor latere fans waren de avonden onovertroffen.

Live at Wembley Stadium laat maar weer en horen hoe rijk en gevarieerd het oeuvre van blur en hoe belangrijk de band in de muziekgeschiedenis is. En zeker niet alleen die vele handen vol geweldige songs die de band uitbracht maar juist ook de chemie die de bandleden onderling hadden en zo ver bracht. Vreemd eigenlijk dat Graham Coxon altijd zo ondergewaardeerd is. Als er één ding is wat Live at Wembley Stadium duidelijk maakt is hoe hij met zijn robuuste en ruwe gitaargeluid de sound van de band bepaalde.

Natuurlijk is Damon Albarn zo’n ideale frontman met niet alleen een geweldige en zeer herkenbare stem maar ook zo’n man die het publiek optimaal weet te bespelen. De ritmetandem Alex James (bas) en Dave Rowntree (drums) is steeds weer de steady basis die met sterk spel het bandgeluid rond maken. Geweldige muzikanten, geweldige band.

Op de twee avonden Wembley bracht blur een setlist die een brede greep uit hun rijke oeuvre was en maar weer eens het grote succes van de band optimaal naar voren brengt. Lekker robuust geopend met het verse St. Charles Square en een heerlijk robuuste There’s No Other Way zit de sfeer er gelijk goed in. Een sfeer die met songs als Beetlebum, Tracey Jacks, Stereotypes, Coffee & TV, Country House en Parklife, met ‘held’ Phil Daniels, een emotionele en heel mooie Under the Westway natuurlijk alleen maar verder doorstijgt.

En heerlijk dat je dan voor het slot van de setlist gewoon nog even songs als Song #2, Tender, To the End, het nieuwe The Narcissist en The Universal hebt liggen. En je Girls & Boys, wat een baanbrekende plaat was dat toch ook, als absolute uitsmijter hebt. Als je zo alles weer eens achter elkaar hoort word je weer eens ouderwets omver geblazen door het songschrijfvakmanschap van de mannen (hoewel alle vier vermeld zijn dat hoofdzakelijk Albarn en Coxon) en de grote drive die deze band nog steeds heeft.

Het is bij deze liveopnamen vooral het robuuste en ruwe gitaargeluid van Coxon dat zo in het oor springt en elke song van het popidioom wegtrekt waar ze ooit als studiotracks absoluut wel op ingedeeld konden. Tegelijk is het grote plezier van de optredens in alles wat de band doet, en vooral het vele lachen van Albarn, optimaal terug te horen.

Dat de blur de optredens als een hoogtepunt in hun carrière beleefde is terug te horen in alles. Het maakt Live at Wembley Stadium een verrukkelijke registratie van een band in topvorm gelijk een monumentaal werk van een band die nooit verzaakt te verrassen.

NB. Van Live at Wembley Stadium zijn verschillende versies verschenen. Een 2-cd en 2-cassette versie en een 2-lp (een samenvatting van de beste opnamen van de twee gigs) en een 3-lp (met de complete zondag) editie.