In zijn paspoort staat Jean-Paul Maunick, maar hij is bekender onder zijn bijnaam Bluey. En onder die naam brengt hij zijn tweede solo-album uit. En dat terwijl hij al actief is sinds het eind van de 70’er jaren. Eerst als lid van het Britfunkensemble Light Of The World om vanaf 1979 Incognito te starten, de band waar hij sindsdien nog steeds de baas van is. Inmiddels bestaat de discografie van Incognito uit 15 studio-albums, 2 live-albums en een paar remix-albums. Een man met een behoorlijke staat van dienst dus.

Bluey maakte deel uit van de harde kern van de Britfunk, dat zich vooral aan het begin van de 80’s manifesteerde en waar naast Light Of The World bands als Second Image, Heatwave, Central Line, UK Players en natuurlijk Shakatak, Level 42 en Freeez het meest bekend waren. Alhoewel invloedrijk verdween de stroming bijna even snel als dat het was opgekomen en transformeerde het naar een meer universeel zwart Engels geluid, naast de rare groove, die vooral in de tweede helft van de 80’s booming was. En dat vervolgens de basis vormde voor de 90’s acidjazz en waar Incognito samen met Jamiroquai en The Brand New Heavies het meest commercieel en succesvol waren. Ook buiten de UK.

Bluey leek weer in de anonimiteit te verdwijnen tijdens die rare groove periode: er verscheen geen nieuw materiaal en werd maar weinig van hem vernomen. Maar in 1991 sloeg hij hard terug met de Ronnie Laws original Always There, dé doorbraak voor Incognito en nu een onvergetelijk acidjazz klassieker dat door Jocelyn Brown de charts in werd gezongen. Always There was de commerciële uitwas van datgene dat volgens acidjazzpuristen niet representatief was voor de sound die doorgaans daarvoor doorgaat. In elk geval was Bluey terug aan het front en behoorde Incognito hoe dan ook de eredivisie van de acidjazz. En bracht het zijn muziek weer een stap verder.

Bluey was en is vooral Incognito en al brengt hij met zijn band netjes op gezette tijden nieuwe albums uit, nieuwe fans komen er al lang niet meer bij en moet Bluey het vooral hebben van zijn verstokte en houdstrouwe aanhang. Het ene deel van de wereld vindt Incognito een op safe spelend, weinig spannend en een vooral risicomijdend en behoudend bandje, het andere deel prevaleert herkenbaarheid boven innovativiteit en gaat vooral voor die uplifting sfeer die Incognito al jarenlang zo kenmerkt. En voor welk kamp gekozen wordt is onbelangrijk: Incognito’s muziek is zo veilig dat het niemand zal storen wanneer een paar CD’s van de band achter elkaar worden gedraaid. Bluey slaagt er iedere keer in om herkenbaar anoniem en eendimensionaal te klinken zonder écht in herhalingen te vallen en bovendien het in het ongewisse te laten wanneer de muziek precies gemaakt is. Hij verstaat het vak dan ook als geen ander om zijn al jarenlang ongewijzigd format schaamteloos te recyclen zonder dat dat slechte albums oplevert. Bluey is vooral weten wat je eraan hebt.

En met die instelling wordt ook Life Between The Notes benaderd en beoordeeld. Want na 15 albums Incognito is de kans natuurlijk groot dat zijn solo-album op zijn minst klinkt als een Incognito-album, maar dan wellicht in gestripte vorm. Bluey weet natuurlijk dat hij dat niet moet doen en is Life Between The Notes meer een niet-Incognito dan een écht solo-album, want hij krijgt hulp van enkele vrienden en bekenden, zoals Ski Oakenfull en Dan ‘JD 73’ Goldman, die ook al in de Incognito gelederen wel eens hun opwachting maakten. Wat opvalt is dat de blazers ontbreken en de sfeer van het album introverter en zwoeler is dan wat Bluey doorgaans met zijn band doet.

Het titelnummer is gemaakt met een tijdloze feelgood-vibe en ligt meteen lekker in het gehoor. Sophisticated en soulful zijn de eerste classificaties die bovenborrelen. Anders is Saints & Sinners, dat een crossover is van laidback neo-soul, waar iemand als Erykah Badu patent op heeft en waar Bluey spaarzame broken beats bij elkaar sprokkelt. Ook Trippin’ On This Feeling en Caught Up In The Grey verblijven in hetzelfde idioom. En in Been There Before en Tommorow Never Lies wordt tegemoet gekomen aan de standaard Blueyjazzfunk en pakt het niet verkeerd uit. Het zijn de hoogtepunten op een album dat in zijn geheel zeker niet teleurstelt: voor iedereen die van black music houdt is er wel wat te vinden. Life Between The Notes kent dan ook voldoende afwisseling, klinkt het nergens ongeïnspireerd, alhoewel nergens uit de bocht wordt gevlogen. Maar wie Bluey kent weet dat hij niet de man is die roekeloos te werk gaat.

Life Between The Notes is geen tussendoortje, maar kan prima staan naast het werk van Incognito en bewijst Bluey ten tweede male dat er nog leven is naast Incognito. Een album dat met de oplopende temperaturen op het juiste moment het levenslicht ziet. Eentje om nog maar eens een flesje rosé open te trekken en een zuinig dansje op te doen.