×

Recensie

Pop

14 juli 2011

Blondie

Panic Of Girls

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: EMI

Panic Of Girls Blondie Pop 3 Blondie – Panic Of Girls Written in Music https://writteninmusic.com

Panic Of Girls is het derde Blondie-album sinds de comeback van de legendarische New Yorkse band in 1997. De band is deze week te zien in Paradiso en op het festival Zwarte Cross. Hoewel de hoogtijdagen van Blondie natuurlijk al ruim dertig jaar achter ons liggen, trekt de band nog steeds veel aandacht. Zonder te kunnen wijzen op een reeks klassieke albums heeft de band met een flink aantal singles en albumtracks toch muziekgeschiedenis geschreven. Als echte New Yorkers hadden de bandleden oog voor vele muziekstijlen en culturen, om daar vervolgens een eigen slinger aan te geven. Het bleef altijd pop, maar als je The Best of Blondie, uit 1981, nog eens beluistert dan wordt al snel duidelijk dat de groep zich niet liet vastpinnen op een bepaalde stijl.

De albums No Exit (1999) en The Curse Of Blondie (2003) waren niet echt om over naar huis te schrijven maar kenden met Maria en Good Boys in ieder geval goede singles. Zodoende konden de veteranen nog niet helemaal worden afgeschreven. Ook de nieuwe single Mother is lekker. Oude rot Clem Burke legt een vertrouwde, stevige basis vanachter de drumkit en met elektronische injecties en lekkere toetsen is het meer dan een simpel poprockplaatje. Debbie Harry trekt de kar met verve en serveert een bevrijdend en groots refrein. Een slimme singlekeuze.

Het indringende artwork van Panic Of Girls is van de hand van de Nederlandse kunstenaar Chris Berens. De cover en titel van de plaat roepen verwachtingen van een scherp album op. Openingstrack D-Day is inderdaad ook confronterend: de straffe drums en Debbie Harry’s vervormde stem lijken aan te geven dat het menens is voor Blondie. Ook What I Heard is de moeite waard: scherp afgetekende, catchy toetsenlijnen en Debbie Harry die het eeuwige popleven lijkt te hebben. Zo kan Blondie nog wel even door. Dit zijn nummers die het live ook lekker gaan doen. Sterker nog, de kans zit erin dat ze live beter klinken dan op plaat, want de productie van Panic Of Girls is van het soort ‘druk op play, start de motor en verder zal het wel’. Het moet vooral samengebald en stevig.

Waar Blondie in het verleden regelmatig succesvol flirtte met andere stromingen als reggae en disco, zijn de muzikale zijstapjes op Panic Of Girls niet altijd overtuigend. The End The End is wat halfbakken reggae die niet bepaald authentiek klinkt. Vervolgens komt Girlie Girlie voorbij. Dit was ooit een hit voor Sophia George in 1986. Grappig dat Blondie dit nummer aan de vergetelheid ontrukt en nadat je van de eerste schrik bent bekomen blijkt het nog wel een aardige cover ook. Maar aardig is niet goed genoeg.

Het stevige, uptempo Love Doesn’t Frighten Me sluit weer aan op het openingstrio van Panic Of Girls en heeft zeker potentie, al klinkt Debbie Harry hier wat minder sterk. Dat kan ook komen doordat de band hier nogal platgeproduceerd klinkt en de zang teveel de overhand heeft. Een gemiste kans. Dit is ook in zekere zin het geval bij het langzamere, routineuze Words In My Mouth. Ook hier komen niet alle details – de ijle toetsen en de tegendraadse gitaar bijvoorbeeld – lekker uit de verf. Een dikke radiovriendelijke productie lijkt van groter belang geweest dan lekkere open plaat met reliëf.

In het wederom Caribisch getinte Sunday Smile covert Blondie de eenmansband Beirut. Met Wipe Off My Sweat blijft Blondie in zuidelijker sferen. Over een lekker doorpompende ritmebasis doet Debbie Harry wat aan haar Spaans. Hier hadden bas en drums een andere uitwerking verdiend dan dit weinig  zeggende poplaagje. Het Franse Le Bleu – inclusief accordeon – is clichématig maar het nummer klopt wel en klinkt dan ook overtuigender dan zijn directe voorgangers. De romantische pop van China Shoes lijdt aan de eerdergenoemde productionele dikdoenerij en is een weinig bevredigende albumafsluiter.

Met een muzikalere productie en een kritischere blik naar het songmateriaal had Blondie er anno 2011 een lekkere mini-elpee uit kunnen persen. Nu is er een volledig album met elf tracks dat te veel minpunten kent. Hopelijk komen de New Yorkers met een energieke show en een betere sound op de podia beter voor de dag. Panic Of Girls heeft wel de potentie om daar op te mogen hopen.



  1. D-Day
  2. What I Heard
  3. Mother
  4. The End The End
  5. Girlie Girlie
  6. Love Doesn't Frighten Me
  7. Words In My Mouth
  8. Sunday Smile
  9. Wipe Off My Sweat
  10. Le Bleu
  11. China Shoes