Platenlabel Numero staat al jaren bekend om hun geweldige uitgaven op vinyl. Altijd met goede teksten en fantastische foto’s in de boekwerken die ze bij hun albums bijsluiten. Met het verzamelen van het onuitgebrachte werk uit de jaren 1974 tot 1982 van Blondie hebben ze wederom een meer dan fantastische klus geklaard. En de songs spatten ook nog eens van het vinyl.

Blondie had een flinke aanloop nodig voordat de sound van de band op z’n plek viel. Eigenlijk ligt het echte begin van de band bij de ontmoeting van gitarist Chris Stein die zangeres Debbie Harry zag optreden met The Stilettos en die vrij snel daarna een koppel werden en in 1974 Blondie oprichtten. Het kostte ze een jaar om de eerste samenstelling bij elkaar te krijgen met Clem Burke op drums, Gary Valentine (en een korte tijd zelfs Fred Smith) op bas en Jimmy Destri op toetsen. (Korte tijd speelde ook Ivan Kral op gitaar in de band. Hij was het die even later tot de legendarische eerste band van Patti Smith toetrad en in haar band een heel belangrijke rol had.)

Zoals voor veel bands die afweken van de normale muziekscene waren Max’s Kansas City en even later CBGB’s de plek om samen te komen. Ook daar begon Blondie met optreden en bekendheid te vergaren. Met haar haar door de peroxide gehaald werd Harry al snel ‘Blondie’ en een boegbeeld van de band. Met oerpunkers Ramones als vaandeldragers was CBGB’s al snel de bloeiplek voor nieuwe bands. Muzikanten wisselden bands of speelden samen totdat een band te succesvol werd en er een keus gemaakt moest worden.

Fast forward: De band speelt zich via hun gelijknamige debuut (1976) in de kijker maar met Plastic Letters (1977), hun tweede album, en de wereldhit Denis (een remake van de song van Randy & The Rainbows), is de doorbraak daar. Wederom lekker ongepolijst geproduceerd door Richard Gottehrer, de man die ook hun eersteling produceerde, liet het tweede album een band horen die enorm gegroeid was. Een fantastische single als (I’m Always Touched by Your) Presence Dear (geschreven door Valentine) was daar een geweldig voorbeeld van.

Een jaar later werd met het album Parallel Lines (1978) de succesvolle lijn wel heel stevig doorgezet. Het album belandde in Engeland pardoes op de eerste plaats met singles als Picture This, I’m Gonna Love You Too, Hanging on the Telephone, Heart of Glass , Sunday Girl en One Way or Another (inderdaad allemaal van één plaat!). De band had onderhand de new wave en punksound van de eerste twee albums verlaten voor een toegankelijker geluid met Mike Chapman. Voor het succes van de band bleek hij de ideale stap voorwaarts. En opvallend genoeg pikten ook de fans van het eerste uur de muzikale koersverandering. Hoewel toegankelijker, bleef de band een coolness behouden met Harry als de ideale verbinder. Hun ontdekkende muzikale geesten deden de rest.

Zo waren zij één van de eerste bands die disco durfden op te pakken. Atomic werd wederom een dikke hit, net als Eat to the Beat, het vierde album waar die track vandaan kwam. Het succes van het album werd echter nog overtroffen door het onverwachte succes van de track Call Me, een collaboratie tussen de band en producer/componist Giorgio Moroder die de lead werd voor de soundtrack van American Gigolo. (De populaire film die de doorbraak van Richard Gere bewerkstelligde.)

Hun vijfde album Autoamerican (1980) betekende wederom een gewaagde en zeer geslaagde muzikale stap voorwaarts. Vanuit de punkrock werden jazz- en blueselementen aan hun songs toegevoegd. Hun liefde voor ska vond een weg in hun versie van The Tide is High van The Paragons. De wellicht grootste muzikale stap werd gezet met het omarmen van de hiphop, die vanuit New York op het punt van ontploffen stond in Rapture. Een gewaagde keuze die fascinerend goed uitpakte, en veel respect aan de opkomende scene gaf, en ze de allereerste hiphop #1 notering in thuisland Amerika gaf.

Na al die enorme succes van de eerste vijf albums keerde het tij vervolgens met het maar weinig inspirerende zesde album The Hunter (1982), een luchtig conceptalbum over zoeken, jagen naar een eigen Mount Everest. Met Island of Lost Souls en War Child werden nog kleine hits gescoord maar de creativiteit leek ver te zoeken. De gehoopte volgende succesvolle stap via een film werd een fiasco toen hun For Your Eyes Only het verloor van die van Sheena Easton. (Beide songs zijn nu niet bepaald groots te noemen.)

Niet veel later besloot de band ermee te stoppen, werd Stein ernstig ziek en belandden de bandleden onderling in rechtszaken over royalties. Het zou tot 1999 duren, dus 17 jaar na The Hunter, dat de band met No Exit pas weer een nieuwe album uitbracht. Met naast Harry en Stein, weer volledig opgeknapt, Burke op drums en Destri op toetsen. Nigel Harrison, bassist vanaf 1978, en Frank Infante (gitaar, bas) kwamen niet meer terug.

Against The Odds 1974 -1982 is een perfect samengestelde collectie van vroege opnamen, opvallende andere uitvoeringen (zowel instrumentaal als in andere mixen) en rare collaboraties (zoals met Fab 5 Freddy voor een kerstboodschap.) De mensen van platenlabel mochten alle archiefmateriaal van de band gebruiken om er vier ijzersterke albums uit te trekken.

Uitgebracht als vier losse platen met eigen artwork en titels als Out in the Streets, Plaza Sound, Parallel Beats en ‘Blondie – Coca Cola zijn de albums een fascinerend inkijk in wat de band voor hun eerste album al opnam en hoe de sound van de band eerst met Gottehrer en daarna met Chapman zich ontwikkelde. Opvallend trouwens hoe Heart of Glass zich in 1974 al in een eerste vorm laat horen als The Disco Song.

Er is zoveel moois te beluisteren op de albums dat het haast onmogelijk is er alle hoogtepunten uit te halen. Natuurlijk de start van de exercitie met het lekker rammelende Out of the Streets, vol door oude soul beïnvloed, en die eerder genoemde eerste aanzet tot Heart of Glass. Die eerste opnamen zijn sowieso geweldig om te horen. Een band op zoek naar de sound puttend uit soul, rhythm and blues en rock.

De aanzet tot puntiger geluid van de eerste albums wordt vergezeld door volledig andere muzikale exercities zoals Nameless en Mr. Sightseer, waarmee ze in die begindagen al aangaven hun sound fris en divers te houden. Eerste aanzetten tot Sunday Girl kregen juist onder productie veel meer spice mee. Ook funk experimenten als The Hardest Way zijn erg interessant om nu te horen.

De Private Stock (hun allereerste label) versies van X Offender (de allereerste single), In The Sun en Little Girl Lies klinken al erg lekker en de rol van toetsenman Destri is heerlijk prominent. De Plaza Sound plaat is sowieso een feest voor het oor. Met een fantastische remake van Moonlight Drive van The Doors als wel heel rake extra. Veel eerste aanzetten tot latere topsongs ook. Nog duidelijker ook hoe het intro van In The Flesh de Mondscheinsonate van Beethoven in zich herbergt.

Leuk om ook Mike Chapmans demo versies van Once I Had a Love en Hanging on the Telephone te horen of Spaghetti Song, een soort Atomic part 2. Of de in het Frans gezongen versie van Sunday Girl. Nets als demo-versies van I Love You Honey, Give Me a Beer (Go Through It) en The Tide is High of Giorgio Moroder remixen van Live it Up en Angels on The Balcony.

Natuurlijk mag een 12 inch versie van Rapture niet ontbreken. Wat een bizarre hittrack blijft dat toch. Harry rapt als een volleerde MC een tekst die ook nog eens volledig raak is en de juiste namen herbergt (Grandmaster Flash, Fab 5 Freddy). De muziek staat als een huis met een lekker uit de bocht gierende gitaar als vol extra. Erg grappig is Yuletide Throwdown een over de basistrack van Rapture opgetrokken ‘Christmas Jingle’.

Het blijft opvallend hoe de band zich altijd wist te presenteren. Natuurlijk wist Harry optimaal hoe ze haar coole looks moest activeren maar ook de mannen in de band hadden een bijzonder goede smaak. Straffe zwarte pakken, witte overhemden met zwarte strops, of juist leren broeken met rode shirts, vergezeld van coole kapsels zonder er ook maar één moment gemaakt uit te zien. De albumcovers van als Plastic Letters en Autoamerican zijn absolute klassiekers. Daar mag nu de hoes van Parallel Beats bij. Wat een ontzettend coole bandfoto is dat.

Against The Odds 1974-1982  is een droom van een uitgave. Naast de vier albums is er ook een prachtig dik boek bijgesloten met een rijk vertelling over de historie van de band gecombineerd met veel niet eerder uitgebracht fotomateriaal. Laat dit soort edities maken maar over aan Numero. Absolute aanrader.

NB. Van Against The Odds 1974-1982 is ook nog een dubbeldikke boxset verschenen met de naast de 4 niet eerder uitgebrachte albums vol onuitgebrachte tracks ook nog eens de reguliere zes albums van de beginjaren.