Van kroegje naar zaal, van zaal naar stadion? Aan die derde stap is Blaudzun nóg niet toe, maar als het alsnog gebeurt, heeft de groep van Johannes Sigmond er met het nieuwe album Promises Of No Man’s Land alvast wel het bijpassende repertoire voor afgeleverd. Niet dat ‘grote man’ van Blaudzun Johannes Sigmond de indruk wekt aan een bewuste ‘opschaling’ bezig te zijn geweest, de evolutie van het bandgeluid past wel bij de ontwikkeling sinds zijn debuut in 2007. Derde album Heavy Flowers zorgde al wel voor de groei naar publiekstrekker op de grote festivals.

Op zijn teksten wil Sigmond liefst niet worden afgerekend, laat hij in interviews weten. De muziek bepaalt de sfeer. De woorden of zinnen die daar het best bij passen, vormen de uiteindelijke tekst. Een Blaudzun-plaat kan dan ook het beste worden beoordeeld op de sound. Dat juist een song met de titel Streets Of Babylon (stad uit de oudheid, iets ten zuiden van het huidige Bagdad) een daarmee volledig incongruent modewoord als ‘retweet’ bevat, zal daar wellicht mee te maken hebben: zo’n woord klinkt in elk geval lekker in een songtekst.

Zoals veel songschrijvers begint ook Sigmond met de muziek, waarop bij wijze van tekst in eerste instantie een soort brabbeltaal wordt gezongen. In het verleden bleef hij schaven tot uit die klanken echte woorden ontstonden, nu hield hij zo lang mogelijk vast aan de klanken. Woorden kunnen de muziek om zeep helpen, zegt de vaak zelf als ‘Blaudzun’ aangeduide Johannes Sigmond, zodat hij nu meer dan ooit de tijd heeft genomen om de juiste woorden te vinden.

In muzikaal opzicht valt op dat de folkinvloeden van de eerdere platen er nog wel zijn (Ocean Floor), toch heeft Promises Of No Man’s Land als geheel een meer op pop georiënteerde ‘feel’, die het in het komende festivalseizoen uitstekend zal doen. De titeltrack van het album, de aanstekelijke single Promises Of No Man’s Land is een uitstekend voorbeeld.

Wel ligt een enkele keer de muzikale eenvormigheid op de loer. Dat valt met name op als track 3 Too Many Hopes For July overgaat in nummer 4, Hollow People: exact hetzelfde tempo, hetzelfde ritme en een vergelijkbaar instrumentarium. De track die daar weer op volgt, heet niet voor niets Kids Around (Hollow People Revisited) en laat zich beluisteren als een ‘Part 2’ zoals artiesten als James Brown die vroeger op de B-kant van hun singles hadden staan: fade-out op kant 1, single omdraaien, fade-out aan het begin van kant B en door tot het slot. Meer verstilde nummers als afsluiter Wingbeat zorgen er overigens wel voor dat de zaak in evenwicht blijft, al had de volgorde van de tracks handiger gekund.

Sigmond is naar eigen zeggen voor zijn nieuwe plaat op zoek gegaan naar een ‘bozer’ geluid dan op de vorige twee albums (waarvan de eerste in 2008 overigens een uitgebreide versie was van de debuut-EP uit 2007). Een groot deel van de uitgebreide Blaudzun-podiumband is op het album ook te horen, toch is Promises… in eerste instantie een Johannes Sigmond-plaat. Hij bewaakte de grote lijn en nodige bij tijd en wijle muzikanten -los van elkaar- uit in de studio in Utrecht partijen in te spelen. Langer dan een dag of drie bleven ze nooit.

De muzikanten die nu met Sigmond op tournee gaan om het album te promoten, zullen dus wellicht ook verrast zijn geweest met het uiteindelijke resultaat. Dat soms nieuw en anders klinkt, dankzij bombastische drums, elektrische gitaren en synthesizers, maar uiteindelijk dankzij de uit duizenden herkenbare stem van Johannes toch onmiskenbaar Blaudzun blijft.

De tour die aan de albumrelease is gekoppeld, brengt Blaudzun vrijdag 7 maart naar Tivoli in Utrecht (de releaseshow), waarna er deze maand in Nederland nog concerten zijn in Sittard en Helmond. Tot begin april is Blaudzun daarna aan het touren in Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en België. Paradiso (5 april) en Paaspop (april) in Schijndel sluiten de tour vooralsnog af.