×

Recensie

Rock

20 januari 2022

Blaudzun

Lonely City Exit Wounds

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: V2

Lonely City Exit Wounds Blaudzun Rock 4.5 Blaudzun – Lonely City Exit Wounds Written in Music https://writteninmusic.com

Eigenlijk geven de twee bekendste Blaudzun nummers zijn karakter het beste weer. Op de grimmige Promises of No Man’s Land titeltrack hoor je de aardedonkere deprimerende kant van hem. De innerlijke strijd om zijn eigen grenzen te verleggen, een buitenstaander die zich amper in zijn eigen land staande houdt. Johannes Sigmond voelt zich op het gemak als hij met zijn wielrenfiets de wijde wereld in trekt, of individualistisch zijn gevoelens in de muziek uit. Twee uitersten, beiden tot vluchtgedrag te herleiden. Het manische uptempo Elephants is een kronkelige weg door de onnavolgbare gedachtegang van Blaudzun, al vallen de afgeschaafde puzzelstukjes steeds meer op hun plek. Geïsoleerd van de buitenwereld creëer je de eigen fantasierijke omgeving waarin alles mogelijk is.

En dan breekt de voorlente van 2020 aan, en klopt de afzondering aan de deur en eist deze slopend het leefmilieu op. Oké, je mag dan wel naar buiten, maar elke menselijke aanraking moet men vermijden. Het besef dat je de gedeelde eenzaamheid niet meer publiekelijk uit, breekt uiteindelijk op. Juist nu is er zoveel behoefte aan de melancholische troost. Lonely City Exit Wounds is de verslaglegging van de wederopstanding. De bloedende littekens krijgen een verhullend beschermlaagje, waaronder de verborgen pijn nog steeds voelbaar is, maar minder prominent op de voorgrond treedt.

Lonely City Exit Wounds is een realistische zelf identificerende plaat. Het gemis van de culturele sector is absoluut merkbaar, toch laat Blaudzun zich tevens door zijn dagelijkse leven beïnvloeden waar de muzikantenrol regelmatig bijzaak is. De vreugde van het persoonlijke psychedelische Wide Open liefdesliedje, maar ook die nachtelijke twijfel in het door het vrouwelijk evenbeeld naar zich toe trekkende Dontfuckitup. Boosheid die het opgelegde End Times Kissing in the Daytimer contactverbod in een steeds onpersoonlijker wordende zelfzuchtige maatschappij oproept. Juist deze primaire intimiteit is de eerste levensbehoefte die we nu zo missen. NY-Rio-Berlin, overal heerst exact dezelfde wanhoop. Het evenbeeld in de spiegel is een fragiele schim die glimlachend de schijn ophoudt.

Van totaal andere orde is het meer dan ontroerende al reeds eerder opgenomen Real Hero, handelend over de oneerlijke strijd welke een bevriend gezin aangaat als hun zoontje na een ziekbed op vierjarige leeftijd komt te overlijden. Blaudzun maakt een dapper sterk eerbetoon, welke hij met goedkeuring van de ouders in april 2021 uitbrengt. Wat hierbij opvalt is dat Blaudzun zijn kenmerkende geladen emotionele snik naar de achtergrond verdringt, en zichzelf krachtiger dan ooit presenteert. Prachtig.

Het grillige Lonely City Exit Wounds titelnummer heeft een spookachtige ondertoon, versterkt door de koude zwarte rouwrand omlijsting, waarachter de leegte van een donker muzikaal schilderij zich schuilhoudt. Verborgen in de schaduwen van het in stilte vastlopende bestaan, waar een dromerige Blaudzun zijn nachtmerries blootgeeft. Stevig herpakt hij zichzelf in het naar vrijheid verlangende Closer, memorerende naar ouderwetse heerlijke autoritjes, met bevriende collega’s die hem vanuit de radio begroeten. Dichtbij in gelijkgezinde gedachtes, even ver van de poppodiums verwijdert. In drie minuten tijd hoor je waar zijn verbale bereik ligt door de hoge kopstem met zwaardere breekbare dieptes af te wisselen.

Kort na de hoopvolle prille zomer opleving valt vervolgens definitief het doek voor de festivals. Running to Meet the Sundown, de zwarte zaterdag van de extreme leegte, de paradox van de normaal zo gevulde autowegen. Jettison pompt de opgespaarde workout energie naar buiten. Er openbaren zich hemelse zonnestralen die zich voor een betere toekomst klaarmaken, troost is door hoop vervangen met verlossing als ultiem doel. Nog steeds is daar die happende gitaar welke als een dreigende donderwolk het overzicht bewaakt, de barstende scheuren van het bestaan laten genoeg doserend licht door. De natuurbeleving is anders nu de flora zich in alle rust ontwikkeld. Het met treurblazers omgeven Save Me is de zintuigelijke waarneming welke deze hernieuwde kennismaking met de opbloeiende schoonheid deelt en die zich in de onzekere lentemaanden May en June voortzet. Twee beeldende meisjesnamen die het maagdelijke schoon aan de symbolische overlevingsdrang van Moeder Aarde koppelen, de vrouw in haar oervorm.

Na het kosmische Jupiter drieluik is Blaudzun op zijn meest persoonlijke Lonely City Exit Wounds plaat geaard. De opzet om de songs met een korte stedentrip te presenteren wordt door het vernietigende cultuurbeleid nog eventjes op een zijspoor gezet. De gevraagde stadspoëten om deze intieme avonden in te luiden moeten tevens nog even geduld hebben. Wat is het toch een mooi voornemen om de twaalf albumtracks aan twaalf lofdichtente koppelen die de bezoekende plaatsen in het zonnetje zetten en de grauwheid verbleken. Blaudzun is er in ieder geval klaar voor.



  1. Lonely City Exit Wounds
  2. Closer
  3. Jettison
  4. Save Me
  5. Real Hero
  6. Running to Meet the Sundown
  7. Wide Open
  8. Dontfuckitup
  9. May
  10. June
  11. End Times Kissing in the Daytimer
  12. NY-Rio-Berlin