Wie pakweg een jaar geleden de naam van Blaudzun had laten vallen op straat, had wellicht her en der een muziekliefhebber getroffen die wist hoe en wat, maar vooral veel verbaasde gezichten gezien. Met dank aan enkele goed geplaatste tv-optredens wist Blaudzun het afgelopen jaar bij een groter publiek bekend te raken. Met Heavy Flowers moet die naamsbekendheid definitief gaan worden.

Zelden werd er dan ook zo uitgekeken naar een album dat op het onmogelijke tijdstip van begin januari wordt uitgebracht. Tegelijk, in deze week is er doorgaans ook geen enkele concurrentie van andere muziek, zodat alle ogen ook daadwerkelijk op Blaudzun gericht kunnen zijn. Waar Blaudzun van origine (en derhalve ook op de eerste twee albums) een eenmansproject van Johannes Sigmond was, lijkt het op album nummer drie geëvolueerd tot een echte band. Zo zijn flink wat leden van Blaudzuns live-band te horen op het album dat ergens tussen groots en meeslepend en ingetogen tegelijk zweeft. Intens lijkt de beste omschrijving.

Een van de sterkste albumopeners het verlangend en tegelijk afhoudend klinkende Flame On My Head. Het nummer trekt je een muzikale wereld in die onvergelijkbaar is, her en der zelfs niet met eerder Blaudzun werk. Goed, het kenmerkende, soms wat aarzelend klinkende stemgeluid is er natuurlijk nog steeds, maar het tempo ligt doorgaans hoger en de invloeden lijken meer en meer uit de folk en Americana te komen en – als gesteld – je hebt meer het idee naar een band te luisteren, al is Blaudzun natuurlijk nog steeds gewoon het geesteskind van Johannes Sigmond en niemand anders.

Twaalf nummers lang wordt het hoge niveau van de opener vast gehouden en dat is al een prestatie op zich. Ieder nummer heeft zijn eigen smoel en weet elk op zijn eigen manier indruk te maken. De slepende titeltrack bijvoorbeeld doet dat door verval en afscheid op meerdere niveaus tastbaar te maken voor de luisteraar. Probeer het maar eens door te komen zonder brok in de keel. Een track als Who Took The Wheel blinkt uit in intensiteit, terwijl een liedje als Monday het van zijn ingetogenheid moet hebben. Daarnaast valt op dat Heavy Flowers echt een album is geworden. Een schijf waarop alle tracks individueel van elkaar al prima in orde zijn, maar waarop de liedjes aan intensiteit winnen door de volgorde waarin ze staan en waarbinnen ze elkaar als cement ondersteunen en sterker maken. Daardoor is Heavy Flowers een album geworden (overigens te koop als mooie cd/LP combi) die vanaf de eerste luisterbeurt boeit en nu al tot een hoogtepunt van 2012 gebombardeerd mag worden. Met de kanttekening dat albums die al direct zo veel indruk maken nog wel eens de neiging hebben om op de langere termijn te gaan vervelen. Maar vooralsnog is dat bij Heavy Flowers zeker niet het geval. Laat die doorbraak naar de massa maar komen, het is verdiend.

Blaudzun – Heavy Flowers:

1. Flame On My Head
2. Elephants
3. Heavy Flowers
4. Le Chant des Cigales
5. We Both Know
6. Solar
7. Who Took the Wheel
8. Monday
9. Le Chant des Vagues
10. Sunday Punch
11. Another Ghost Rocket
12. Elephants (Nocturne)