De krachtige welvaartsklanken van Phase I denderen welgesteld de speakers uit. Is dit daadwerkelijk dezelfde band die ons twee jaar geleden de met de grimmige industriële Animated Violence Mild doem de leegte intrekt? Jawel, In Ferneaux is het nieuwste troetelkindje van Benjamin John Power, die tegenwoordig meer onder het alias Blanck Mass van zich laat horen dan als bandlid van de elektronische droneband Fuck Buttons. Ondertussen is op de achtergrond een kakofonie van stemmen hoorbaar die het ontsluierende onheil instinctief uit de pandemie winterslaap laten ontwaken….

De economie zakt als een kaartenhuis in elkaar. Verslindende watergolven spoelen het laatste beetje zekerheid weg. De angstkreet van de natuur dendert er torenhoog bovenuit. Blanck Mass toont zich als een waardige opvolger van Coil in diezelfde bevreemdende ontgoochelende belevingswereld, waarbij de innerlijke schoonheid van de hel naast de gruwelijke misleiding van het paradijs leeft. Nog nietsvermoedend gaat Benjamin John Power in 2019 met fragmentarische buitenopnames aan de slag om deze tot de basis van In Ferneaux te reproduceren. Al snel neemt de maatschappelijke verschrikking de overhand en is de plaat een denkbeeldig reisverslag tussen bruis en ruis, met de eenzaamheid als kwaadaardige eindbestemming.

Hij ontleed de tracks totdat er niets meer overblijft. De langdurige leegte waarin we in op dit moment leven als de aarde zich aan het resetten is. Traumatische noise wisselt hierbij met therapeutische rust af. We herbeleven aan de hand van deze wonderbaarlijke geluidsprofessor de verschrikkingen die je de diepte in zuigen, zalven en vervolgens de geheelde wonden weer opnieuw vakkundig openscheuren. Doordat duidelijke overgangen ontbreken laat hij de luisteraar met de fragmentarische morse code brokstukken puzzelen.die maar niet passend in het totaalplaatje te herplaatsen zijn. Een persoonlijk dagboek gevuld met vergeelde fotoalbum plaatjes die op deze wijze gememoreerd worden.

Als geïsoleerde gevangene tussen het overschot aan geluidscollages luisteren we achter kunstmatig glas naar de gemoedelijke gevoerde gesprekken om vervolgens weer in vernietigende drones en hysterische vocale uitspattingen opgeslokt te worden, die aan productieve Fuck Buttons jaren herinneren. De manische overgang naar het schreeuwende Phase II geeft niet echt een rooskleurig toekomstbeeld weer. Nog meer pijnlijke percussie, nog meer onverklaarbare wanhoop. De paranoia heeft de overhand en ontneemt de logica van het denkproces. Het is de kunst om dit slagveld te dirigeren, zonder daarbij alles voor de luisteraar in te vullen.

In Ferneaux is een plaat met verschillende lagen, een spiegeldoolhof waarbij je op het ene moment op een dood spoor terecht komt om vervolgens toch een doorgang te vinden. Stapje na stapje openbaart Blanck Mass de geheimen van deze vervreemdende trip, om je weer vol twijfels achter te laten. Wat wil hij hiermee precies zeggen, waarom die absurde tegenstrijdige keuzes. En toch luistert het door die hoopgevende passages weer heerlijk weg…