IV is, niet verrassend, het vierde album van Blackfield, het duo dat wordt gevormd door muzikale duizendpoot Steven Wilson (o.a. Porcupine Tree, no-man) en Israëlische rockster Aviv Geffen.  De opmerkelijke vriendschap tussen de twee muzikanten bracht eerder het meesterwerk Blackfield (2004), het prachtige Blackfield II (2007) en het derde album Welcome To My DNA (2011) voort.

Met een krappe 31 minuten is IV een vrij kort album met eveneens 11 korte, maar diverse nummers. Deze kortstondigheid en diversiteit doen echter geen afbreuk aan het geheel en dat is knap. Na de uiterst tegenvallende derde plaat Welcome To My DNA,  is het goed te constateren dat Blackfield de weg terug weer enigszins lijkt te hebben gevonden.

Interessant aan deze plaat zijn de speciale bijdragen van Brett Anderson (Suede), Jonathan Donahue (Mercury Rev) en Vincent Cavanagh (Anathema). Toch komt het aandeel  van deze ‘special guests’ een beetje oppervlakkig over. Het lijkt alsof ze hebben meegewerkt aan een verplicht nummertje en je krijgt het vermoeden dat een eigen inbreng niet direct aan de orde was. En die inbreng had het album nu juist naar een hoger niveau kunnen tillen.

De kracht van Blackfield zit ‘m in de originaliteit die voortkomt uit de compleet verschillende achtergronden, stijlen, invalshoeken en schrijfstijlen van de twee ogenschijnlijke tegenpolen. Het is daarom vrij voor de hand liggend te stellen dat de wat vlakke nummers het resultaat zijn van de teruggeschroefde bijdrage van Wilson aan dit tweemansproject. Op IV heeft Steven Wilson zich namelijk alleen nog maar bemoeid met het aanvullen van de nummers (gitaarpartijen en zang) en het produceren ervan.

Het is duidelijk dat de focus van Steven Wilson na het tweede album naar elders is verlegd. Alle tracks op IV zijn volledig van de hand van Geffen en dit is tekstueel gezien eerlijk gezegd niet iets waar we blij van moeten worden. Taalbarrière of niet, er had veel meer in kunnen zitten.

Pijnlijk detail is dat het enige nummer dat volledig is ingezongen door Steven Wilson, Jupiter, het dichtst in de buurt komt van het Blackfield dat we willen horen: een uitgebalanceerde track met een prachtige sfeer, die van begin tot eind klopt.

Misschien is het niet helemaal fair om steeds de vergelijking met het eerste album Blackfield te maken. Een debuutplaat als meesterwerk: zie dat maar eens te evenaren. Op zich zelf is IV dan ook gewoon een prettig album met aardige nummers. Het ontbreekt alleen aan echte toppers en magie. Laten we hopen dat een eventueel vijfde album het tij keert.