×

black midi

Cavalcade

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Rough Trade

Cavalcade Black Midi Rock 5 black midi – Cavalcade Written in Music https://writteninmusic.com

Het kan allemaal snel gaan. Een viertal schoolvrienden brengen een paar singles uit. Ze worden uitgenodigd om bij het uit Seattle afkomstige indierock radiostation KEXP-FM een indrukwekkende opnamesessie te maken. Deze zoekt men vaak op YouTube op en wordt veel gedeeld. Daarna sluiten ze zich een week lang in de studio op om in grote lijnen aan de basis van een veelbelovend debuut te werken. Als die plaat vervolgens het licht ziet schuift de muziekpers ze naar voren als de nieuwste veelbelovende band. Dit alles overkomt black midi als ze hun freakende postpunkplaat Schlagenheim uitbrengen. En dan gaat het snel, zeg maar gerust heel snel.

Dat dit succes ook zijn keerzijde heeft ervaart gitarist Matt Kwasniewski-Kelvin van dichtbij. Tijdens de uitreiking van de Mercury Prize komt hij na een salto ongelukkig op het podium terecht waardoor hij een tijdje uit de running is. Er blijkt echter meer aan de hand te zijn; deze vreemde capriolen en afwijkende houding zijn waarschijnlijk mede het gevolg vanwege die onwennige sterrenstatus. De muzikant verdwijnt uit beeld omdat hij eerst met die wankele psychische gesteldheid aan de slag gaat. Als de band op 23 maart aankondigt dat ze in de afrondende fase van de tweede Cavalcade plaat verkeren, delen ze mee dat Matt Kwasniewski-Kelvin daarop niet te horen is. Geestelijk is hij op dat moment zo labiel dat hij het niet opbrengt om hieraan mee te werken.

Door zijn afwezigheid ontstaat er ruimte die saxofonist Kaidi Akinnibi zinvol opvult. Het freejazz improviseren is hierdoor zodanig versterkt dat het hele album in die hoek te plaatsen valt. Het experimentele karakter ondervindt nog een andere groei, en die zit hem vooral in de volwassen uitvoeringen van zingend boegbeeld Geordie Greep. Het brutale hysterische Schlagenheim jongensachtige heeft zich tot een meer gecontroleerde crooner zelfverzekerdheid ontwikkelt. black midi verrijkt de grenzen van de oorspronkelijke postpunk en grijpt terug naar Afrikaanse tribal ritmes en boosaardige donkere baspartijen. Het gemis van Matt Kwasniewski-Kelvin is dus niet merkbaar, maar waar is een band als black midi toe in staat als hij zich in de toekomst weer bij dit droomgezelschap voegt. Laten we hopen dat hij die persoonlijke kwellingen overwint.

Cavalcade is een marathon waarbij ze direct al een sprint inzetten om uitgeput na 42 minuten de eindfinish te halen. Het ontsporende John L ontsnapt als single al eerder uit de studio. Dit ontembare beest komt vuurspugend door die manische toevoeging van de saxofoon van Kaidi Akinnibi en de viool van Jerskin Fendrix tot bloei. De broeierigheid van hun debuut zetten ze in een voodoo-achtig exorcisme om. Ongecontroleerde gekte die naar de dwarse hoekige afrobeat uit de jaren zeventig teruggrijpt. De geest van Scott Walker dwaalt door de decadente Marlene Dietrich cabaretsong heen, waar de kitsch tot overtuigende kunstvorm is verheven. Geordie Greep koppelt zoveel geleefde diepere pathetische lagen aan zijn spookachtige stemgeluid toe waardoor ze zich van de heersende postpunktrends distantiëren en hun toppositie nogmaals veilig stellen.

Kaidi Akinnibi perst al hysterisch blazend zijn duivel uitbannende partijen over de demonische cross-over van Chondromalacia Patella heen. Ook hier is het crooner Geordie Greep die het verschil tussen de complexe structuurwisselingen maakt. Bij de geschoold klinkende Slow jazzrock fusion is het Morgan Simpson die met zijn aansturende tempowisselingen de hoofdrol opeist. Iets wat hij vervolgens in het brede scala aan percussie instrumenten in het meer minimalistische dromerige Diamond Stuff voortzet om uiteindelijk in een oase aan kosmische sounddrones te ontaarden. Met zijn geniale drumwerk laat hij oudgedienden verbleken, en zelfs hij is maar een spil in deze strak spelende sensatie die iedereen met Cavalcade overtroeft. Dit is geen blufpoker meer, maar pure ernst.

De rebelse uptempo postpunk gitaarakkoorden in Dethroned worden door de psychedelische aanval van zware seventiesrock verslagen om vervolgens in de theatrale gekte van Hogwash and Balderdash ten onder te gaan. Een regelrechte funkmetal track waar de croonende Las Vegas voordracht van Geordie Greep de boel heerlijk aangenaam verziekt. Je moet het maar durven, en maar hopen dat dit positief uitvalt. Het voortkabbelende akoestische Ascending Forth heeft bijna orkestrale wendingen doordat Kaidi Akinnibi de mogelijkheid krijgt om door toevoeging van viool, cello en trombone een klein ensemble samen te stellen. Waarmee ze onverwacht groots en clichématig Cavalcade afsluiten. Het stoort geenszins, het is gewoon de aftiteling van een filmisch eindstuk. black midi overtreft alle verwachtingen, een waar luistergenot.



  1. John L
  2. Marlene Dietrich
  3. Chondromalacia Patella
  4. Slow
  5. Diamond Stuff
  6. Dethroned
  7. Hogwash and Balderdash
  8. Ascending Forth