Het kan allemaal snel gaan. Een viertal schoolvrienden brengen een paar singles uit. Ze worden uitgenodigd om bij het uit Seattle afkomstige indierock radiostation KEXP-FM een indrukwekkende opnamesessie te maken. Deze wordt vaak op YouTube opgezocht en gedeeld. Daarna sluiten ze zichzelf een week in de studio op om in grote lijnen aan de basis van een veelbelovend debuut te werken. Als die plaat vervolgens het licht ziet worden ze naar voren geschoven als de nieuwste veelbelovende band. Dit alles overkomt black midi als ze hun freakende postpunkplaat Schlagenheim uitbrengen. En dan gaat het snel, zeg maar gerust heel snel.

Dat dit succes ook zijn keerzijde heeft ervaart gitarist Matt Kwasniewski-Kelvin van dichtbij. Tijdens de uitreiking van de Mercury Prize komt hij na een salto ongelukkig op het podium terecht waardoor hij een tijdje uit de running is. Er blijkt echter meer aan de hand te zijn; deze vreemde capriolen en afwijkende houding zijn waarschijnlijk mede het gevolg vanwege die onwennige sterrenstatus. De muzikant verdwijnt uit beeld omdat hij eerst met die wankele psychische gesteldheid aan de slag moet gaan. Als de band op 23 maart aankondigt dat ze in de afrondende fase van de tweede plaat Cavalcade verkeren, delen ze tevens mee dat Matt Kwasniewski-Kelvin daarop niet te horen zal zijn. Geestelijk is hij op dat moment zo labiel dat hij het niet kan opbrengen om hieraan mee te werken.

Door zijn afwezigheid ontstaat er ruimte die zinvol door saxofonist Kaidi Akinnibi opgevuld wordt. De freejazz wijze van improviseren is hierdoor zodanig versterkt dat het hele album in die hoek terug te vinden is. Het experimentele karakter ondervindt nog een andere groei, en die zit hem vooral in de volwassen uitvoeringen van zingend boegbeeld Geordie Greep. Het brutale hysterische jongensachtige van Schlagenheim heeft plaats gemaakt voor een meer gecontroleerde crooner zelfverzekerdheid. black midi verrijkt de grenzen van de oorspronkelijke postpunk door terug te grijpen naar Afrikaanse tribal ritmes en boosaardige donkere baspartijen. Het gemis van Matt Kwasniewski-Kelvin is dus niet merkbaar, maar waar moet een band als black midi wel toe in staat als hij zich in de toekomst weer bij dit droomgezelschap voegt. Laten we hopen dat hij die persoonlijke kwellingen overwint.

Cavalcade is een marathon waarbij al direct een sprint wordt ingezet om uitgeput na 42 minuten de eindfinish te halen. Het ontsporende John L ontsnapte als single al eerder uit de studio. Dit ontembare beest komt vuurspugend tot bloei door die manische toevoeging van de saxofoon van Kaidi Akinnibi en de viool van Jerskin Fendrix. De broeierigheid van hun debuut zetten ze om een voodoo-achtig exorcisme. Ongecontroleerde gekte die teruggrijpt naar de dwarse hoekige afrobeat uit de jaren zeventig. De geest van Scott Walker dwaalt door de decadente cabaretsong Marlene Dietrich heen, waar de kitsch is verheven tot overtuigende kunstvorm. Geordie Greep heeft zoveel geleefde diepere pathetische lagen aan zijn spookachtige stemgeluid toegevoegd waardoor ze zich distantiëren van de heersende postpunktrends en hun toppositie nogmaals veilig stellen.

Kaidi Akinnibi perst al hysterisch blazend zijn duivel uitbannende partijen over de demonische cross-over van Chondromalacia Patella heen. Ook hier is het crooner Geordie Greep die het verschil maakt tussen de complexe structuurwisselingen. Bij de geschoold klinkende jazzrock fusion in Slow is het Morgan Simpson die met zijn aansturende tempowisselingen de hoofdrol opeist. Iets wat hij vervolgens voortzet in het brede scala aan percussie instrumenten in het meer minimalistische dromerige Diamond Stuff om uiteindelijk te ontaarden in een oase aan kosmische sounddrones. Met zijn geniale drumwerk laat hij oudgedienden verbleken, en zelfs hij is maar een spil in deze strak spelende sensatie die iedereen overtroeft met Cavalcade. Dit is geen blufpoker meer, maar pure ernst.

De rebelse uptempo postpunk gitaarakkoorden in Dethroned worden verslagen door de psychedelische aanval van zware seventiesrock om vervolgens ten onder te gaan in de theatrale gekte van Hogwash and Balderdash. Een regelrechte funkmetal track waar ook de croonende Las Vegas voordracht van Geordie Greep de boel heerlijk aangenaam verziekt. Je moet het maar durven, en maar hopen dat dit positief uitvalt. Het voortkabbelende akoestische Ascending Forth heeft bijna orkestrale wendingen doordat Kaidi Akinnibi de mogelijkheid krijgt om door toevoeging van viool, cello en trombone een klein ensemble samen te stellen. Waarmee ze onverwacht groots en clichématig Cavalcade afsluiten. Het stoort geenszins, het is gewoon de aftiteling van een filmisch eindstuk. black midi overtreft alle verwachtingen, een waar luistergenot.