Bigger Than Life is een voorzichtige eerste aanblik van het daglicht. Ontwaken uit die eeuwigdurende winterslaap en het stilletjes de aankomende nieuwe lente accepteren. De verlegen popliedjes van Black Marble zijn helemaal klaar om die dieptrieste achtergrond van de eerste twee inktzwarte platen te ontvluchten. Terecht verwijt ik de band op de voorganger het gebrek aan inlevende diepgang. Ze zoeken dan wel die muzikale aansluiting met het grijze jaren tachtig gebeuren op, maar het is vrijwel onmogelijk om deze ellende naar het heden te vertalen. De dromerige poëet Chris Stewart is te jong om deze bloeiperiode bewust mee te maken, en representeert letterlijk het oude geluid door er weinig eigens aan toe te voegen. Lastig, lastig, lastig…

En dan komt vervolgens die gitzwarte coronawolk boven drijven, welke nog steeds zwaar gevuld boven de kwetsbare aarde hangt. Een realistische voedingsbodem waarmee Black Marble zich geloofwaardig met die vrijwel identieke oldschool new wave basis herenigt, en misschien belangrijker nog, het gelijk haalt door de twijfelende luisteraars alsnog te overtuigen. Afgelopen juli kondigen ze al de nieuwe Fast Idol plaat aan, met het glinsterende Somewhere geluksmomentplaatje als vooruitgeschoven startpunt. De prachtige clip verwerkt op bijzondere wijze de herkenbare nostalgische gevoelens in een treffend hedendaags tijdsbeeld. Was het maar daadwerkelijk zo eenvoudig, dans de problemen weg en herenig je met feestende gelijkgezinden. Of doet de wereld gewoon zo moeilijk, en is het inderdaad zo simpel.

Die hunkering naar het jaren tachtig synthwave geluid wordt ondertussen massaal door het gros van artiesten onderstreept, die met opzichtelijk jatwerk hun hedendaagse pophits opsieren. En daar ligt toch wel het wezenlijke verschil. Black Marble is trouw aan de eerder uitgezette lijnen en profiteert niet opzettelijk van deze aandacht. Chris Stewart blijft die dromerige romanticus. Het ontplooide donkere randje rondom de vocalen waarmee hij de prille ontkiemingsstadium kilte van A Different Arrangement debuutplaat ijzige ijsdampen laat uitademen is sporadisch hoorbaar. Al is het overduidelijk dat Black Marble niet meer naar die postpunk vrieskou terugkeert. Als mechanische tranen druppelen de deprimerende klanken als een zure regen uit vintage keyboards en blikkerige drumcomputers. Niet zozeer zuur en verbitterend vanwege de tevens aanwezige klimaatproblematiek, maar zuur vanwege het onzekere pessimistische toekomstbeeld.

Black Marble verwerkt de melancholische boodschap in dansbare beats. Het opwekkende effect om met een kopje zwarte koffie de ochtenddepressies te bestrijden. De Bigger Than Life opstartproblemen zijn geëlimineerd waardoor Chris Stewart zich net wat hoopvoller presenteert. Ondanks de onderhuidse negativiteit is daar dus wel dat nieuwsgierige toekomstperspectief. Op Fast Idol is de gemiste empathie armoede begrijpbaar welke ik op de voorganger maar niet kan plaatsen. Het zijn gemeende observerende teksten, die in de ingetogen gedachtegang van de weemoedige vocalist opgesloten zitten. De melodielijnen zijn aangenaam zangerig maar drijven op vlakke eentonigheid en vragende onzekerheden weg. Hierdoor blijft hij echter wel dicht bij zichzelf. Fast Idol is na het herhalende verleden een forse stap vooruit.