Black Mango
Black Mango EP
Black Mango laat van zich horen met een wel erg aangenaam in het oor liggende debuut EP Djirri Djarra die ze recent in de Gentse Charlatan voorstelden. Tijd om nader kennis te maken.
Black Mango kan beschouwd worden als een all star band. Met groepsleden die eerder al bij Delvis, Flat Earth Society, Kleptomatics, Daan, Brussels Jazz Orchestra, DelVita Groep speelden mag duidelijk zijn dat jazz zeker in het DNA van de band zit. Maar het tienkoppige collectief zoekt ook inspiratie bij wereldmuziek, meer bepaald bij Afrikaanse, Cubaanse en Latijnsamerikaanse stijlen en genres.
Stichter is baritonsaxofonist Joppe Bestevaar. Die verzamelde een reeks prachtmuzikanten, zoals onder meer trompettist Carlo Nardozza en Sam Joris, tenorsaxofonist Alban Sarens, trombonist Peter Delannoye, tubaspeler Pieter Nevejans, toetsenist Wout Gooris, gitarist Lukas Somers, bassist Christopphe Devisscher en tenslotte drummer Toni Vitacolonna rond zich om zo te komen tot een wel erg uitgebreide bezetting.
In zekere zin zou je kunnen stellen dat die een eigentijdse vertaling is van de Buena Vista Social Club, op zich ook een all star collectief. Met onder meer dat verschil dat de focus hier sterk ligt op de blazerssectie, op groovy improvisatie en de groepsleden aanzienlijk jonger zijn.
In vijf composities geeft de groep een gevarieerde staalkaart die verschillende richtingen uitgaat. In de kern horen we een groep die zich laaft aan jazz, maar die ook aanlengt met funk, hip-hop en een bruisende muzikale visie.
Black Mango zou slang zijn voor een knappe zwarte man of vrouw en refereert naar de beginjaren van de band waarin vooral de Latijnsamerikaanse invloed gold. Nu is het muzikale kader aanzienlijk verruimd en horen we ook scheuten energieke funk, soul en urban.
Opener Go Away treedt eerst nog eerder laidback naar voren, maar onverwachte breaks, een heupwiegend ritme en een heerlijke blazerssectie zorgen al snel voor een feestelijk gevoel. Gaandeweg wordt duidelijk dat de groep eigenlijk verschillende richtingen in dezelfde song uitslaat, van dromerig melodieus tot licht hitsige, gespierde funkopstootjes.
Iets verderop is er Paco De Muilezel. Geestige titel, waar uiteraard wat bonuspunten voor toegekend worden. Het illustreert goed dat het hen niet altijd even bittere ernst is. Fraai is de zomers zalige, luie vibe die schippert tussen intiem en extravert. Wederom valt op hoe ontzettend flexibel en dynamische de groep wel is.
Een van de hoogtepunten is de titeltrack, die geïntroduceerd wordt door een funky bas. Doe daar een leuk orgeltje en opgewekte blazers bij en geluk wordt haast tastbaar. Het instrumentale karakter verhindert niet dat de muzikanten regelmatig verrassingen uit hun instrumenten halen en buiten de lijntjes kleuren. Neem bijvoorbeeld de manier waarop aan het einde van het zeven minuten durende Djirri Djarra de elektrische gitaar voluit ervoor mag gaan.
Heel anders is Weerzien. Die klinkt experimenteler, maar biedt openheid, weidsheid en perspectief. Een knappe track die laat zien dat het onzin zou zijn om deze groep enkel vast te pinnen op jazz, funk en soul. Ook pop (en rock) zit namelijk in hun interessegebied. Met Black Bong besluit deze bende een best interessante ep, die ongetwijfeld een mooi visitekaartje is voor boekers en concertorganisatoren.