Black Lives omvat maar liefst 26 muzikanten uit de VS, Afrika, Europa en het Caribisch gebied. Dit ‘humanistische ensemble’, geleid door bassist Reggie Washington en zijn vrouw Stefany Calembert, kwam enkele jaren geleden, mede geïnspireerd door de Black Lives Matter beweging, naar voren. Black Lives brengt naast veel liefde ook verzet. Verzet tegen consumptie-excessen en wantrouwen jegens de medemens. Met een mix van jazz, soul, funk, hiphop en blues maakt de groep zich sterk voor een betere toekomst voor onze samenlevingen. De hoes van People of Earth laat Sheyann Webb zien, die bekend staat als ‘smallest freedom fighter’ van Martin Luther King Jr. Dit tweede album van Black Lives is opgedragen aan alle kinderen van de wereld.

Binnen die grote groep muzikanten met allen hun eigen carrière vóór en naast Black Lives zit veel ervaring die meegenomen kon worden naar deze plaat en zijn voorganger uit 2022 Black Lives – from Generation to Generation. Denk aan contacten en samenwerkingen met Miles Davis, Meshell Ndegéocello, Salif Keita, Roy Hargrove, Cassandra Wilson, Steve Coleman, Wayne Shorter en Esperanza Spalding. Al die energie en ervaring wordt knap gebundeld op People of Earth; de voortrekkersrollen kunnen wijzigen per nummer, zodat alle muzikanten ruimte krijgen zich te uiten.

Het levert een plaat op die lekker uiteenloopt en de aandacht bijna tachtig minuten vasthoudt. Veel tracks zijn meer dan vijf minuten lang. Niet zo verwonderlijk, aangezien je met zo een grote groep erg veel input kunt genereren. Het leidt niet tot overdaad, al is deze rijkelijk gevulde plaat daardoor natuurlijk meer een kleurrijk, aanstekelijk en geëngageerd statement dan een gebalde vuist op muziek.

‘Open your mind and think’, horen we op Think, poppy soul-/hiphop over een droge beat, verrijkt door Fender Rhodes en basklarinet. Move, lekker groovy en met turntablism, is een cover van Jef Lee Johnson: ‘When you’re marching on / You may get tired / But you must be strong / When you march alone’. Activistische samples trappen On Sèl Rèv af, een lichte jazzrock-track die draait om het realiseren van een betere toekomst, net als het titelnummer, een kalme poppy jazz-song met ingetogen zang, lekkere losse piano en een bassolo.

Zoals gezegd, gaat People of Earth muzikaal lekker alle kanten uit: op Fifth Dimension, bijna nonchalant vrij en stuwend, staat de tenorsax centraal, terwijl Valley of Kings een en al percussieve uitbundigheid is, compleet met een vurige gitaar. Een mooie seventies vibe siert de track. Ook op het verhalende, filmische Jubie’s Jones, verteld door Christie Dashiell, is de gitaarexpressie krachtig. Zonder te overheersen overigens. Black Lives is een band die de balans tussen de instrumenten en tussen muziek en tekst altijd goed bewaakt.

De leadvocals van Stephanie Mckay en Ezra Schwarz-Bart, indringend, ruw, ongepolijst en klaaglijk, geven I Apologize urgentie en emotie: ‘I apologize for being poor / For being sick and tired and sore’. Op Price to Pay dikt Reggie Washington zijn praatzang lekker aan terwijl hij de ondermijnende trends in de moderne wereld aanstipt. Ondertussen horen we onontkoombare grooves.

Black Lives klinkt nergens agressief of militant maar weet op hun manier de boodschap wel duidelijk te maken. In iedere song weer. En muzikaal leunt de groep ook niet achterover. Naar het einde toe zit Awakenings – passende titel – weer vol interessante ritmiek. Strakke akkoorden, open drums en spoken word; wederom een frisse track. AfRi-LoGiKaL is hierna zelfs rusteloos en jachtig te noemen; een song van en over de kinderen van de diaspora.

People of Earth is een hartverwarmende, muzikaal en tekstueel prikkelende plaat. Zoals de band zelf zegt: ‘Full of generosity, passion and promise for the future’. Waarvan akte.