De buzz rondom deze band gaat al een paar maanden rond op internet. De samenwerking van bassist en zanger Glenn Hughes, gitarist Joe Bonamassa, voormalig Dream Theater keyboardspeler Derek Sherinian en drummer Jason Bonham leverde vanaf de eerste minuut het predicaat supergroep op. Het laatste rockkwartet dat zo’n etiket kreeg opgeplakt was Chickenfoot en die maakte de kwalificatie volledig waar. Chickenfoot bleek meer dan de som der delen, klonk niet als een soloplaat van Joe Satriani of Sammy Hagar noch als Van Halen of Red Hot Chili Peppers en scoorde goed bij pers en publiek. Ook supertrio Them Crooked Vultures met Homme, Grohl en Jones leverde een kwalitatief goed album af en overtuigde tijdens de optredens in clubs en op festivals. De verwachtingen voor Black Country Communion waren daarom hooggespannen.

Tijdens de eerste luisterbeurt voelde ik enige teleurstelling want ik had het idee naar een veredelde soloplaat van Glenn Hughes te luisteren. Pas na enkele luisterbeurten gaf deze schijf zijn geheimen prijs en blijkt de band veel meer dan een amalgaam van Hughes en Bonamassa. De heren stellen op hun debuut zeker niet teleur en stijgen vooral in de langere nummers boven zichzelf uit.

Het album opent met een valse noot want de strakke basriff van het simpele Black Country is gewoon gejat van Iron Maiden’s Phantom Of The Opera. Vanaf One Last Soul versmelten de krachten van deze muzikanten op meer aangename wijze om tijdens Down Again voor het eerst te pieken. Dit nummer kent een Deep Purple-achtig arrangement en koppelt sfeervol gitaarspel aan orgelgeluiden die de sfeer van de seventies oproepen. Het nummer Song Of Yesterday is een juweeltje van ruim acht minuten dat qua sfeer af en toe herinnert aan Bonamassa’s laatste soloplaat die in Griekenland werd opgenomen. Hughes en Bonamassa wisselen zanglijnen af en bouwen deze midtempo bluessong tot een prachtig slot. Bonamassa bewijst eens te meer waarom hij tot de crème de la crème van de snarenplukkers moet worden gerekend. Na het swingende No Time volgt de geslaagde Trapeze cover Medusa. Nou ja cover, Hughes zong en speelde ook op het origineel, dus wellicht kunnen we beter van heropname spreken. Op Stand komt het nostalgische seventies sfeertje weer terug en roept het Hammond orgel meer dan eens gedachten op aan Jon Lord. Dit nummer had niet misstaan op het Purple album Come Taste The Band waarvan binnenkort een speciale remaster verschijnt. De funky invloeden dragen de handtekening van Hughes meer dan welke andere song op deze plaat. Bij aanvang van Sista Jane denk je meteen aan een fout bij de cd fabricage. Ze hebben er per abuis een AC/DC nummer op gestanst. Gelukkig is die gedachte alleen van toepassing op de eerste seconden want er ontspant zich een leuk jam-achtig nummer waarin Bonamassa en Hughes opnieuw om en om zingen. Grappig genoeg klinkt drummer Jason Bonham hier meer als Keith Moon (The Who) dan als zijn vader. De heren hebben het beste tot het laatst bewaard want afsluiter Too Late For The Sun is een prachtig episch werkstuk van dik elf minuten dat onmiddellijk doet verlangen naar meer. Het is een nummer dat Led Zeppelin in hun hoogtijdagen had kunnen schrijven en dat op het podium vermoedelijk gigantische proporties zal aannemen.

Black Country Communion is zonder twijfel een aanwinst voor het rockgenre en levert een van de beste debuutalbums in jaren af. Hughes’ en Bonamassa’s spel, compositiestijl en zang zijn dominant aanwezig en overschaduwen grotendeels de twee andere muzikanten, maar wat ons kan dat schelen als het zulke prachtige resultaten oplevert. De productie van Kevin Shirley is natuurlijk en eenvoudig. De instrumenten klinken kraakhelder, maar de zang ontbeert af en toe warmte. Net als bij de nieuwste Iron Maiden plaat blijkt Shirley opnieuw geen producer die het beste in zangers bovenhaalt. Dat is jammer want deze uitstekende plaat had dus zelfs nog beter kunnen zijn. Laten we hopen dat Black Country Communion snel op tour gaat en het niet bij één album laat.