×

Recensie

Jazz

07 januari 2017

Black Bombaim & Peter Brötzmann

Black Bombaim & Peter Brötzmann

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Clean Feed

Black Bombaim & Peter Brötzmann Black Bombaim & Peter Brötzmann Jazz 4.5 Black Bombaim & Peter Brötzmann – Black Bombaim & Peter Brötzmann Written in Music https://writteninmusic.com

Quizvraagje: wat krijg je als een freejazzlegende als saxofonist Peter Brötzmann samenwerkt met een Portugese instrumentale stoner rock band? Wel, dit dus. Een meer dan bijzondere ontmoeting. Even voorstellen: Black Bombaim is een Portugees trio bestaande uit Ricardo Rodrigues op elektrische gitaar, Tojo (Vitor Rodrigues) op elektrische bas en Senra (Paulo Gonçalves) op drums. De groep werkte op Live At Casazul eerder al samen met Rodrigo Amado, een kernfiguur in de Portugese jazzscène, op Titans met Steve McKay die eerder ook al te horen was op L.A. Blues van Iggy Pop & The Stooges en dus sinds kort ook met niemand minder dan levende legende Brötzmann, wiens mindset altijd open staat voor nieuwe samenwerkingen, ongeacht of het met William Parker, Hamid Drake of Japanse noisemeesters als Futshitsusha gaat.

Op deze Duits-Portugese samenwerking horen we een vijf tracks tellende feest van jazzy psychedelica, een huwelijk van aanhoudende rockriffs en een intensief toeterende Brötzmann. En eerlijk gezegd : veel méér moet dat dan niet zijn om de muziekfan ondersteboven te halen.

Met de maar liefst dertien minuten durende opener Part I wordt meteen al duidelijk dat dit geen album is voor doetjes, maar je dus als luisteraar wel een en ander gewoon moet zijn. Kortom: de vlam in de pan. Zonder enig mededogen, of het moest de korte introductie zijn. Brötzmann toetert er heerlijk op los en als na een minuutje of twee Black Bombaim zich heel even opwarmt trekt dit kwartet zich van niets of niemendal nog iets aan en speelt het alles in no time aan gort.

Het laat geen keuze: of je wordt hier genadeloos in deze onaardse trip meegezogen of je blijft twijfelend aan de kant, peinzend of dit nu echt de moeite loont.

Donkere, vuile, aan Black Sabbath herinnerende gitaarriffs, potente baslijnen en mokerende drumslagen vormen de basis waar Brotzmann mee aan de slag gaat. En dat klinkt behoorlijk overweldigend. Net zoals Brötzmann – die naar het schijnt ooit een rib brak omdat hij als een baas zijn hele hebben en houden voluit in die sax toeterde – ook in zijn ander werk overweldigend kan klinken.

Hier krijgen we dus wederom een zaak van alles of niets. Het is alsnog dat eerste geworden. Omdat de combinatie wérkt. Nu, het is en blijft toch vooral Brötzmann die de aandacht naar zich weet te trekken hier, al laat het Portugese trio zich niet doen. En doen ook zij waar ze het beste in zijn.

Op deze samenwerking horen we in wezen een langgerekte suite annex jamsessie, die omwille van god weet welke reden wat verkapt is geraakt. Op Part II horen we dan weer een inmiddels warm gespeeld Black Bombaim even de overhand nemen, zodat het rockgehalte stevig op peil wordt gehouden. Met zijn 8’37” is dit alwéér een orgastische track, omdat beide partijen elkaar naar hogere regionen spelen. Ongeveer halfweg neemt de gaandeweg volledig ontsporende groove het volledig over en wint het geheel nog eens aan intensiteit en overgave.

En het feest houdt maar aan, ook op het door zware mokerslagen van een drum geïntroduceerde Part III. De bende blijft er maar op los beuken dat het geen naam meer heeft, al houden ze het naar het einde toe (Part IV en V) net iets beknopter.

Black Bombaim & Brötzmann is het type album waarbij het niet gek lang duurt voor uw ogen slechts zwart en sterretjes zien. Een episch album vol potentie en groove. Gewéldig album dus.



  1. Part I (13.04)
  2. Part II (8.41)
  3. Part III (11.32)
  4. Part IV (07.07)