Black Aleph
Apsides
Het Australische trio Black Aleph heeft rock- en metal muziek aan de basis. Maar Lachlan Dale (gitaar), Peter Hollo (cello) en Timothy Johannessen (percussie) zien het meer als een springplank voor improvisatie en motiefgerichte jams. Waar een scheut oosterse sferen doet denken aan de experimentele uitspattingen van Jerusalem in My Heart of bijvoorbeeld Dead Can Dance, is de drang naar incidenteel ritualistische climaxen meer verwant aan post-metal.
Albumtitel Apsides is afgeleid van het woord apsis, wat te maken heeft met de extreme punten van de elliptische baan tussen hemellichamen (zie wiki). Gekeken naar bijvoorbeeld zon, maan en aarde, is het dan ook logisch dat thema’s als licht en donker in deze context ook meespelen in het concept van dit album. Een beetje een omweg is het wel, gewoon om te vertellen dat hier muzikaal veel gespeeld wordt met dynamiek, aantrekkingskracht en licht en donker.
Hoe dat klinkt? Korte sfeerschetsen bouwen op en breken weer af: gitaren klinken zowel melodieus als psychedelisch. De cello kan zowel zorgen voor ene aardsdonker metal randje, maar soms ook de melancholie opzoekend. Percussie klinkt het meest eenduidig – ritualistisch, zowel ingehouden als uitbundig! Een spookachtige sfeer wordt voelbaar als Jessika Kenney (onder andere bekend van bijdrages aan Sunn O))) en Wolves in the Throne Room) haar keelklanken toevoegt, als ware een extra instrument. Als Natalya Bing de door dreunende cello voorziet van contrast, ontstaat er soms een triest duel, of dan weer kakofonische dissonantie.
Met dat concept en die sferen in het achterhoofd verwacht je eigenlijk wild uitgesponnen jams die na de opbouw ruim de tijd nemen om te overdonderen. Dan weer eindeloos blijven hangen in een lekkere groove, maar net zo goed alle kanten op zouden kunnen schieten in psychedelische freak-outs. In plaats van blijven de schetsmatige improvisaties te ingekaderd, te netjes en daardoor voorspelbaar. Het zou goed kunnen dat Black Aleph dit idee juist in gedachten had, maar als luisteraar wil je gewoon kunnen verliezen in de muziek. Nu is elke track eigenlijk afgelopen net wanneer je precies in de heerlijke de sfeer begint te komen. Zo is Apsides wel een lekker album geworden dat de grenzen tussen licht en donker, metal en oosterse melodieën en melancholie en extase verkent. Maar wel één die zichzelf teveel beperkingen oplegt.