De media staan bol van Pink Floyd’s nieuwe album en dat is grotendeels terecht want het derde post-Waters Pink Floyd album blijkt zowaar het beste van de drie. The Endless River debuteert zo’n beetje overal in Europa op de eerste plek in de charts en zet qua verkoopaantallen de niet misselijke concurrentie van Foo Fighters en Queen op ruime afstand.

Als een fractie van de Pink Floyd liefhebbers eens zou luisteren naar het solodebuut van Bjorn Riis dan zou hun mond openvallen van verbazing. Bjørn Riis is namelijk de gitarist van Airbag, de Noorse band die met The Greatest Show On Earth het beste ‘Pink Floyd’ van de laatste 35 jaar afleverde. Airbag begon ooit als coverband van Pink Floyd, maar componeert al geruime tijd eigen nummers die sterk herinneren aan de Engelse grootmeesters. In verband met een wereldreis van zanger Asle Tostrup ligt Airbag voorlopig stil, maar gitarist Riis (geen relatie met de Deense tourwinnaar en dopinggebruiker) is niet bij de pakken gaan neerzitten. Hij nam dit jaar zijn solodebuut Lullabies In A Car Crash op in thuisland Noorwegen

Riis’ gitaargeluid en toon lijkt bij tijd en wijle als twee druppels water op dat van David Gilmour. Dat is geen verwijt, maar een constatering en eigenlijk ook een compliment  want Riis weet net als Gilmour te bekoren en ontroeren met zijn magnifieke spel. Zijn debuut telt zes nummers waarvan de helft meer dan 10 minuten duurt en de totale speelduur toch dik 50 minuten bedraagt. Muzikaal ligt het album dicht tegen het werk van Airbag aan. Dat mag geen verrassing heten omdat Riis een belangrijk aandeel heeft in de composities van Airbag en met zijn spel een belangrijk stempel op die band drukt.

Lullabies In A Car Crash herbergt dus veel Pink Floyd invloeden met name uit de Animals periode, maar dankzij boeiende soundscapes zeker geen epigoon van dat album. A New Day is eigenlijk een lang intro voor het prachtige Stay Calm dat zich als een lotusbloem ontvouwt en langzaam haar charmes toont. Vanaf dat moment is het louter genieten en je laten meevoeren op het warme, melancholieke gitaarspel door een landschap vol subtiele melodieën waarin soms een korte storm opsteekt. Hoewel elk nummer zijn momenten kent willen we toch nog even de hartverscheurende gitaarsolo in Out Of Reach noemen. Tsjonge, wat trekt Riis hier de registers toch even op magnifieke wijze open.  Met de absentie van Asle neemt Riis ditmaal zelf plaats achter de microfoon. Hoewel hij zeker geen wereldzanger is, brengt hij het er niet onverdienstelijk vanaf.

De productie en mix zijn weer dik in orde dankzij de hulp van Vegard Sleipnes die ook al zijn waarde bewees bij het laatste Airbag album. Liefhebbers van symfonische rock, gitaarmuziek en fans van Pink Floyd moeten dit album zeker eens gaan luisteren.

Hieronder een preview van het album