Tussen 1997 en 2001 was het Schotse bis een vrij succesvolle band die indiepop, dance en new wave koppelde aan kinderlijk enthousiasme en een cartooneske uitstraling. Dat sloeg eind jaren negentig – niet zo verwonderlijk – ook goed aan in Japan. Een jaar of tien geleden zette het trio er een punt achter om vervolgens met twee nieuwe bandleden als Data Panik verder te gaan. Onder die naam klonken de Schotten een stukje steviger en scherper. Hoewel Data Panik maar twee jaar actief was, vormen de songs uit die periode wel de basis voor dit nieuwe album. Het materiaal wordt aangevuld met nummers die bestemd waren voor de nooit verschenen vierde bis-plaat.

Data Panik putte destijds flink inspiratie uit postpunk, new wave en synthpop. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we op data Panik etcetera om de oren worden geslagen met scherpe riffs en retro-keyboards. Het wat grimmigere artwork past hier goed bij. De meerstemmige, vitale en jeugdig klinkende zang op de plaat zorgt er echter voor dat we nergens vergeten dat het hier om bis gaat en niemand anders.

Tracks als het vinnige Control The Radical, met zijn mix van drukke zang, scherpe gitaren en keyboards is exemplarisch. Minimum Wage idem dito, al klinkt de band hier nog meer ‘bubblegum’. Zo schieten we in korte tijd heen en weer van Gang of Four naar The B-52’s. Het lijkt een kunstje maar lekker klinken doet het wel.

Een track als Cubis (I Love You) overtuigt meer. Deze mix van electro en punkfunk, aangejaagd door opzwepende duozang, mag er wezen en doet je afvragen waarom de band zich rond 2005 niet wat steviger wist te profileren. Immers, gezien de aandacht voor bands als Franz Ferdinand, Radio 4, Bloc Party en !!!, had Data Panik destijds best goed kunnen scoren.

Hier en daar pakt bis het nog wat heftiger aan en dringen er flinke electronic body-invloeden door in de muziek. Mechanical Love kent dan wel mooie hooks en de nodige poppy elementen, de opening voert terug naar de hoogtijdagen van Front 242, Nitzer Ebb en Liaisons Dangereuses. Hetzelfde geldt voor (That Love Ain’t) Justified.

Hoewel de popappeal van bis zeker leuk is, leent de alternatieve onderlaag in de songs zich soms beter voor een wat serieuzere vocale benadering. Een rem op de vocale capriolen van de bandleden zou de impact van de muziek alleen maar versterken in plaats van die te neutraliseren, zoals nu soms het geval is. Aan de andere kant, juist hierdoor is het wel weer typisch bis. Er zijn niet veel bands die met zo’n geluid komen.

data Panik etcetera is een onderhoudende plaat die qua accent lekker heen en weer schuift. Op de tweede helft van de plaat serveert de band met Too Much Not Enough en het superpakkende Music Lovers twee fijne staaltjes discopunk. Daar omheen kunnen we nog genieten van de nerveuze new wave Retail Of The Details (“I’m waking up in a freeze frame / I fold away just like a board game”) en puike technopop van Flesh Remover.

We mogen blij zijn dat bis met deze plaat hun muziek van tien jaar geleden nog een serieuze kans geeft. data Panik etcetera is een leuke staalkaart van de invloeden van de band, overgoten met een typische bis-saus. bis laat horen met speels gemak een dikke sound te kunnen neerleggen. Dat de bandleden er vervolgens voor kiezen dit verder aan te kleden met soms te drukke vocale capriolen moeten we maar voor lief nemen.