De clips zijn te iconisch om niet in beeld te hebben. Een woestijn, die typische auto die in beeld komt, mannen met baarden. Het legendarische ZZ Top. Al veel eerder met muziek bezig dan die clips je ook maar doen denken en met heerlijk blues rockende tracks die altijd typisch als ZZ Top klinken en tegelijkertijd de nodige variatie met zich meebrengen als je de moeite neemt je te verdiepen in  de albums waar ze vandaan komen. Ook als je je richt op een verzamelaar als The Very Baddest Of hoor je hoe de band weet te variëren binnen hun eigen niche. Van La Grange tot Legs, van Blue Jean Blues tot aan Gimme All Your Lovin’, vier bekendere nummers van de Texanen, maar alle vier behoorlijk verschillend van elkaar. Frank Beard, Dusty Hill en Billy F. Gibbons zijn de meesters van hun eigen rockidioom en beheersen dat tot in de puntjes. Alleen, het instituut gaf in 2012 gezamenlijk zijn laatste teken van leven, La Futura en hoewel dat ook weer een fijn album van de mannen was, bleek dat Billy niet vanaf dat moment stil kon zitten.

In 2015 maakte hij Perfectamundo waar hij de latin mengde met zijn zompige, slepende rockende klanken en in 2018 The Big Bad Blues ging hij meer, je raadt het al, de blueskant op. Met Hardware wanen we ons zowat bij de drie mannen in de studio. De Escape studio in Pioneertown om precies te zijn, midden in de woestijn, omringd door zand, rotsen, cactussen, ratelslangen. Billy klinkt gruiziger dan ooit, maar verdorie, wat heeft hij een heerlijk rockend album in de woestijn bij elkaar gespeeld met Matt Sorum op drums en Austin Hanks op bas en tweede gitaar. Opener My Lucky Card klinkt onmiskenbaar als het moederschip, maar hoe zeer doet dat ertoe? Het is een zompig nummer dat je vooral moet genieten. Heerlijke solo’s van Billy en laat Matt en Austin het ritme maar neerzetten, dat kunnen zij wel.

Als je daar nog twijfels over hebt, onderga dan vooral She’s On Fire dat heerlijk wordt ingeleid door een riff van Billy en dat de ritmesectie overneemt zodra ze zich melden. Ja, zo horen we Billy graag. Scheutje woestijn, uithalen als een jonge god en die scheurende gitaar die het nummer zomaar door het midden kan splijten. Het is niet vernieuwend, het is niet spectaculair, maar wat klinkt het lekker! Laat de mannen maar schuiven. En dat is ook precies wat er gebeurt in More-More-More. Billy is de zeventig jaar inmiddels gepasseerd maar dat maakt helemaal niet uit: meer, meer en meer van deze slepende blues rock. Net als je het nummer in de smiezen hebt, komt er weer zo’n heerlijke Gibbons-solo en gaat Matt zelfs aan de slag met wat expressieve drumpartijen. Billy laat horen dat hij zich in deze omgeving thuis voelt.

En met Shuffle, Step & Slide komt het bewijs daarvan. Billy laat horen ook in deze shuffle de lead sterk te kunnen nemen en deze tegelijk te kunnen doordrenken met heerlijke bluesaccenten gedurende het nummer. Dan volgt er zelfs een ware ballad. Vagabond Man mag je niet meten aan überklassieker Blue Jean Blues maar ook dit nummer mag er zeker zijn. Heerlijk doorklinkende toetsen en de stem van Billy mag dan ouder en gruiziger worden, hier past het wonderwel.

Spanish Fly is qua tekst dan misschien niet het sterkste nummer van het album, het is door de pompende bas en drums misschien nog wel zompiger dan wat we al eerder hoorden. De koorzang past lekker en je kunt je het nummer wel voorstellen als onderdeel van een soundtrack. Denk een Breaking Bad aflevering. Billy ontregelt met zijn solo en Matt en Austin zetten er een sterke ritmesectie tegenover. West Coast Junkie brengt Texas dichtbij de West Coast en doet dat ook in sound, surf meets ZZ. En klinkt dat lekker of klinkt dat lekker!

Stackin’ Bones brengt ons naast Billy ook de stemmen van de zussen Lovell van Larkin Poe die ons vorig jaar nog verrasten met Self Made Man en die hier als bijna zoetgevooisd koortje bezingen wat er allemaal met ons Billy zou kunnen gebeuren. Geen experimenteel geweld maar vooral nummers met gevoel voor hoe het allemaal klinkt en hoe de swing en het pakkende karakter van een nummer versterkt kan worden door een gitaar. Mits goed bespeeld. En ja, het hoeft geen betoog, dat kan Billy als de beste.

Het album is in de woestijn opgenomen en de wijze waarop het is ingespeeld, waarop het klinkt, laat horen dat het met veel spelplezier is gebeurd. Billy en zijn maten bewaren het mooiste nummer van het album voor het laatst, Desert High met zijn praatzang biedt muzikaal mysterie en laat ons heerlijk genieten van het samenspel van de hele band. Het gitaarwerk is hier het meest uitdagend en de praatzang past heerlijk bij de sound van het nummer. Het is een nummer dat in al zijn avontuurlijke zin wel twee keer zo lang had mogen duren, misschien wel drie keer zo lang, dat is echter niet waar Billy voor staat. Zijn muziek brengt de zompigheid, de droogte van de woestijn, de rond dwarrelende balen, de dampende snelweg naar ons toe, in een flits van hooguit een paar minuten en dan, door! Niet dwalen, niet lanterfanten, gaan! Met dit album brengen Billy en zijn begeleiders een heerlijke blues rockende plaat die zich kan meten met de betere platen van ZZ Top. Laten we er echter niet over twisten. Het is vooral goed dat Billy terug is. Een heerlijke plaat om van te genieten in deze zomerse dagen. Maar het mag zeker ook daarna. Hier scheurt Billy nog een keer langs: More-More-More!