Niemand had kunnen bevroeden dat het vervreemdende en allesbehalve lichtvoetige When We All Fall Asleep, Where Do We Go? van de toen slechts 17-jarige Billie Eilish zo’n fenomeen zou worden. Eilish wist, in een symbiotische creatieve samenwerking met haar broer Finneas, de gevoelswereld van tieners wereldwijd te raken en muzikaal ook nogal wat bakens te verzetten. Zodat de definitie van ‘popmuziek’ ook behoorlijk werd opgerekt. Op tweede album Happier Than Ever toont ze dat ze zich niet in een hokje laat stoppen. De visuele stijl is radicaal omgegooid en zowel muzikaal als tekstueel raakt ze nu andere thema’s.

Soms heel subtiel, zoals in de muziek. Het is wederom broer Finneas die hier voornamelijk aan het roer staat. Het is iets minder zwaar dan op het debuut, maar de verschillen zijn vooral subtiel. Invloeden uit diverse vormen elektronische muziek (van EDM tot hiphop) en andere genres (soms wat jazz) vliegen als een bries door het werk heen en over de hele linie is het allemaal wat subtieler en geluidstechnisch wat meer in balans, zodat er op Happier Than Ever minder ‘instant hits’ staan dan op het debuut. Al had niemand toen verwacht dat de edgy nummers op het debuut überhaupt hits konden zijn, maar dat is weer een andere discussie. Hoe dan ook, Happier Than Ever voelt daardoor meer als een eenheid.

Tekstueel zie je dat Billie Eilish snel volwassen is geworden in de muziekindustrie. Het is tamelijk ironisch dat in een rap veranderende muziekwereld die anno 2021 vooral lijkt te gaan om snel vervliegende hits, de meest succesvolle zangeres er eentje is die de industrie genadeloos fileert. Zoals ze nog veel meer zaken aanpakt die spelen in het leven van een tiener die omhoog is geschoten tot superster. Al direct in de opener Getting Older gaat ze los. “I’m getting older, I’ve got more on my shoulders.” Dit zijn geen zaken waar een meisje van 19 normaliter bij stilstaat. Ze geeft aan dankbaar te zijn voor wat haar is overkomen met haar succes, er zit echter en schaduwzijde aan. “But it’s different when a stranger’s always waitin’ at your door. Which is ironic ’cause the strangers seem to want me more than anyone before.”

En daar zit de crux van het plots héél succesvol zijn. Dan wil ineens iedereen iets van je en heeft iedereen en zijn moeder een mening, dan wel commentaar of meer. In NDA bezingt ze de last die bekend zijn met zich meebrengt. Stalkers, geheime woonlocaties, contracten die je mensen onder de neus moet duwen zodat ze hun verhaal niet na de rodelbladen doen. “I can barely go outside, I think I hate it here. Maybe I should think about a new career.” Het lijkt een cliché, de artiest die voor de top ging en eenmaal daar merkt dat het niet is wat het lijkt. Billie Eilish maakt er echter geen echte klaagzang van. Ze is niet zielig, eerder beschouwend. Echter verre van ‘Happier Than Ever’.

Wie echter goed luistert, gaat zich vanaf een bepaalde leeftijd ook wel oncomfortabel voelen en dat zijn de punten dat Eilish die specifieke luisteraars een meedogenloze spiegel voorhoudt. In Not My Responsibility is ze bikkelhard over het commentaar dat zij op haar uiterlijk krijgt. Ze zegt (terecht) dat het niet haar verantwoordelijkheid is hoe jij je voelt als je naar haar kijkt, maar hoe je haar al dan niet hardop beoordeelt is natuurlijk wel een keus. En dat geldt niet alleen voor haar, dat geldt voor alle commentaar die je als man hebt op het uiterlijk van een vrouw. Of zelfs van andere mannen. Wie ben jij om daar iets van te zeggen?

Dat kan je ook breder trekken. In Your Power bezingt ze overduidelijk de macht die een oudere man heeft over een jong meisje. “Try not to abuse your power”, is de boodschap. In de tekst is het meer relationeel van insteek, maar met weinig fantasie kan je hier ook weer de kracht van een meningen op loslaten en dus ook de ‘power’ van de meningenjournalistiek die recensies schrijven is. Hier zit ik als man van middelbare leeftijd muziek te beoordelen van een tiener. Muziek die in eerste instantie niet voor mij bedoeld is. Muziek waarvan de daadwerkelijke doelgroep een broertje dood heeft aan albumrecensies (laten we eerlijk zijn, dat is ook een hopeloos ouderwets fenomeen). Muziek die de muzikale ontwikkeling van een hele generatie beïnvloedt, maar die mij (hoe goed ook, want dat is het wel) nooit emotioneel zo hard zal raken. Omdat ik domweg niet 30 jaar jonger ben. En toch heeft het doorgaans van middelbare leeftijd zijnde muziekjournaille (wereldwijd) de ‘macht’ om van zo’n plaat iets te vinden en deze te maken of te breken. Dat is ook een oneerlijke macht die je hebt over iemand die vele malen jonger is, of het nu Billie Eilish is of iedere andere (jonge) artiest die aan de weg timmert. Terwijl die mening er gewoon écht niet toe doet. Dus of deze recensie nou 1 ster of 4 sterren krijgt… whatever! Luister gewoon zelf naar dit album, dat je ontegenzeggelijk aan het denken zet.