Both is een partijtje vrije improvisatie van de uit Pennsylvania afkomstige gitaarbeul Bill Nace. Een redelijke bekende naam in de avant-garde scene, zeker bij voormalige Sonic Youth boegbeelden Thurston Moore en Kim Gordon. Met die laatste ging hij met het rauwe onheilspellende Body/Head project aan de slag. De verslavende Kim Gordon zang stopt er net genoeg herkenning in, waardoor het in alternatieve kringen nog enigszins opgepakt wordt. Zonde, want het is een plaat die zeker meer aandacht verdient.

Dan is Both nog een tikkeltje lastiger plaatsbaar. Gitaarmuziek in verregaande staat van ontbinding, klaar om tot aan het ontblote bot te ontleden. Het instrument schreeuwt om mishandeld en afgewezen te worden. Vanaf het startschot gilt en schuurt Both zich als een gepijnigd fijn geknepen explosief karakter meedogenloos je gehoor binnen. Alsof Bill Nace totaal geen invloed op de zwaar industriële krachten heeft, die zich vanuit het tot het uiterste versterkte stuk hout openbaren. Dit is een slagveld van gewelddadige onnatuurlijke geluiden die juist door het bevreemdende karakter zoveel rust uitstralen.

Bill Nace start een gerichte aanval op de veilig opgestapelde gitaarmuur waarbij elke steen door oorverdovend lawaai tot afbrokkelen gedwongen wordt. Een knap samenspel tussen zoemende gitaarakkoorden. Met op de achtergrond verlichtende mediterende Oosterse new age geluidsgolven die zich door Christelijke kerkelijke harmonium stuiptrekkingen laten bevruchten met een universele voedzame ejaculatie als gevolg.

Het bevind zich aan de voet van kakofonische industrial. Aarzelend en herhalend zoeken de unheimische krachten een doorgang om definitief toe te slaan. Met minimale fracties van veranderingen in het speelveld blijft het als een hongerig roofdier zijn prooi verstijven om vanuit gepaste afstand het angstzweet te ruiken, zonder daadwerkelijk toe te slaan. En dat is wel een lastig heikel Both punt, er gebeurt genoeg om mee aan de slag te gaan, maar het blijft in langdradige onberekende collages hangen.

Toch is het de stimulans welke hem in samenwerkingsverbanden tot het uiterste drijft, die hier gemist wordt. De katalysator zit in onuitgewerkte passages ingekapseld, waarbij juist die hardbijtende passant ontbreekt en het een eenzame strijd wordt tegen de gangbare normen en waardes in de instrumentale muziek wordt. Ritmische mitrailleurschoten weggefilterd door een zwerm aan rond suizende noise en onmenselijke hoge klanken die ontsnappen aan alles waar de definitie van muziek ooit voor staat.

Both is net als de indrukwekkende albumhoes een bijzonder kunstwerk met onvoorspelbare vernietigende wendingen, waarachter iets moois sereens vluchtbaars tot groei komt. Zelfs het meest hardnekkige onkruid brengt prachtige kleurrijke bloemetjes voort. Het is de maatschappij die ze als lelijk en overbodig betitelt.