Het is duidelijk dat een grootheid als de Britse folk held Michael Chapman er niet voor kiest om met de minste collega’s aan de slag te gaan. Tijdens zijn Amerikaanse avontuur werkt hij met artiesten samen die bij het Paradise of Bachelors label ondergebracht zijn. Zo vertolkt gitarist Nathan Bowles een grote rol op het Americana album True North, terwijl hij ondertussen gewoon zelf met het maken van schitterende soloplaten doorgaat. Bill Mackay is tevens een geroutineerde gitarist en heeft er een verleden als begeleidende compagnon bij singer-songwriter Ryley Walker opzitten. Dit zijn maar een paar voorbeelden uit de rijkelijk gevulde curriculum vitae van de twee rasartiesten die elkaar nu in het experimentele Keys vinden, een sleutelplaat in hun gezamenlijke zoektocht naar de folky rootsmuziek.

Keys is dus overduidelijk een warme gitaaralbum met hier en daar wat stijlvol Nathan Bowles pianotoetsenwerk, die als multi-instrumentalist grotendeels voor het fundament verantwoordelijk is. Zijn banjo gepingel zorgt voor de opkomst van zonnestralen in de groene omgeving van North Carolina. Het laat de luisteraar met een intens verlangen naar de bepalende horizon van de Appalachen gebergtes en de geheimen van de eeuwenoude tradities kennis maken die in een breed beeldende natuurbeleving samenvloeien. Voorzichtig stopt hij er zachte percussie tussen, die er alles aan doen om het landelijke evenwicht niet te verstoren. En de uit Chicago afkomstige Bill Mackay? Die past zich wel aan. Met zijn verleden in de avant-garde, jazz en folk kan hij zich overal wel schikken. Geef hem maar een gitaar in zijn handen en hij volgt wel. Het klinkt allemaal zo simpel, maar dat is het zeker niet.

De avontuurlijke grenzen van het broeierige spanningsveld worden in het prachtige avondduistere Thruth samenspel opgezocht. De Idumea hymne is uitgekleed en opnieuw gestyled, men herkent deze misschien nog vaag maar zullen de track niet direct kunnen plaatsen. De gezongen klaagzang versie van deze 200 jaar oude traditional is onder andere op de Cold Mountain soundtrack te vinden. Zonder die dramatische spookachtige vocalen is het wel wat minder spannend. Toch is het in deze dromerige uitvoering een prima opener, te herplaatsen in een totaal andere context met een totaal andere doelstelling. Honey Time gaat naar het oer primitieve rock & roll ontwikkelingspunt terug van waar vanuit Elvis Presley te werk gaat. Met een klein beetje fantasie is deze tot Suspicious Minds te herleiden.

Toch klinkt het Keys een stuk universeler dan de gemiddelde country roots plaat. Vreemd genoeg roepen prikkelende tracks als Idumea, The I in Silence en de twee Dry Ration stukken bij mij juist regelmatig een Oosters gemoedstoestand op. Er straalt hoe dan ook al zoveel rust van Keys uit, en de zoemende geluidsgolven werken concentrerend mediterend volgens het boeddhistische Zen principe. De Joy Ride vrolijkheid nodigt je uit om ouderwets liftend naar buiten te trekken. Zoals je daar getriggerd het oog op de kleine dingen richt is het hier het gehoor wat gestreeld wordt. Een sterke instrumentale basis waaroverheen flarden songteksten het afwijkende pad belopen. Als God daadwerkelijk de wereld in zeven dagen schept, dan is het religieuze I See God en het instrumentale ochtendwandeling Dowsing een mooi eervol dankwoord waarbij we bij de schoonheid van de natuur stilstaan.