Dat een sportcarrière maar een beperkte houdbaarheidsgarantie biedt, beseft Britse turnster Viva Seifert maar al te goed. Haar deelname aan de Olympische Zomerspelen van 1992 te Barcelona levert niet het gehoopte succes op. Samen met haar broer Joe Gideon richt ze zich op hun wederzijdse liefde, de muziek. De met Heather Nova toerende bassist Bastian Juel sluit zich aan, net als drummer Ché Albrighton, zoon van Roye Albrighton, zanger van het Duitse Nektar. Zo is Bikini Atoll rond de eeuwwisseling een feit.

Vanwege dit internationale karakter klinkt Bikini Atoll zo veelzijdig als maar zijn kan. Dat merkt Simon Raymonde ook op, die het viertal voor zijn Bella Union label contracteert. Door de vele Sonic Youth invloeden komt het in 2004 verschenen Moratoria in het vizier van producent Steve Albini. Met hem nemen ze opvolger Liar’s Exit op. Bikini Atoll is ondertussen allang opgedoekt, Viva Seifert en Joe Gideon zetten hun samenwerking in Joe Gideon & the Shark voort. Na twee platen wordt het stil en het tweetal raakt in vergetelheid. Niet bij Simon Raymonde, die het twintig jarige bestaan van Moratoria eert en er een jubileumheruitgave aan koppelt.

Moratoria is dan ook een bijzondere plaat. Het Moratoria titelstuk zet je direct al op het verkeerde spoor. Met vervreemdende elektronica, vaag pianospel, vlagen aan gitaarakkoorden en een meesterlijk spelende Bastian Juel, introduceren ze een kosmische trip door het muzikale Bikini Atoll sterrenstelsel. Then Amplify wast je oren met schel nadreunende garagenoise en de bijeen gezochte zinnen van Joe Gideon. De nadruk ligt het spelen met versterkte krachtexplosies en het ontwrichten van de songstructuur. Stelt Joe Gideon hier zijn geraffineerde postpunk voordracht nog ondergeschikt aan het lawaai op, bij het uitgesneden Cinnamon maatwerk voegt hij daar meebuigende dromerige rauwe melodielijnen aan toe.

Black River Falls is het rustige middelpunt in de tornado. Alles draait in versneld tempo om deze kern. Volgens de Amerikaanse negentiger jaren gitaarrock ideologie spelen ze met harde en zachte passages. Black Dog hakt er vervolgens lomp hard in. Hoe kan je binnen een minuut tijd de studio de vernieling in helpen? Black Dog voelt als onvrede, zo destructief als maar zijn kan. Het heeft een hoog psychedelisch postrock gehalte, waar Bikini Atoll onverschillig doordacht mee omgaat. Juist die eigenzinnigheid siert ze en juist die eigenzinnigheid maakt het ze zo lastig. Niet vreemd dus dat het gezelschap zich vernoemd heeft naar de testlocatie waar kernbommen tot ontploffing worden gebracht. De perfecte benaming voor die creatieve experimentele sound.

Cheap Trick leunt erg op het stemgeluid van Thurston Moore, al geeft Bikini Atoll er een vroege jaren tachtig new wave twist aan. Ergens zijn ze dus in staat om weldegelijk alternatieve kop- en staart-liedjes te componeren. Met het donkere melancholische Perfect Method Flawed wagen ze zich in de The Jesus and Mary Chain visvijver waar ze rond Darklands in baden. In het afsluitende Desolation Highway en Clear Water Gravity tweeluik benutten ze alle vrijheid om zich op gebruiksvriendelijke wijze nog even flink uit te leven. Het psychedelische duistere Desolation Highway als de berusting om Clear Water Gravity te verantwoorden. Daar pakken ze in een episch eindconclusie uit, de sprankelende schoonheid van het minimalisme. Juist met die lang uitgerekte nummers maken ze het verschil.