Big’n zal in eerste instantie altijd geassocieerd worden met de noise rock van de jaren negentig en bands als Shellac en The Jesus Lizard in het bijzonder. Rond het midden van de nineties bracht de band uit Chicago twee albums uit: Cutthroat en Discipline Through Sound en de reputatie was gevestigd, zij het op aanmerkelijk kleinere schaal dan het geval was bij die twee andere bands.

Na een lange stilte volgde in 2018 de ep Knife of Sin en nu is er dan het album End Comes Too Soon, opgenomen in de Electrical Audio studio van stadgenoot Steve Albini. Hoewel de titel niets met diens dood te maken heeft, kun je de plaat wel beschouwen als een eerbetoon en liefdesverklaring aan Albini, zijn studio en alles waar hij voor stond.

End Comes Too Soon is zoals verwacht een luidruchtige, afgemeten, geblokte, confronterende en dynamische plaat die je niet in de koude kleren gaat zitten. De drums van Brian Wnukowski duwen en trekken verbeten en meedogenloos, Todd Johnsons gitaar zaagt mee en brengt daarbij ook nog wat harmonie en hoewel de bas van Fred Popolo niet zo heerst als bij die andere noise rockers uit de jaren negentig, is deze een essentieel onderdeel voor het nietsontziende geluid van Big’n, zoals bijvoorbeeld blijkt uit Them Wolves (‘Who will keep them wolves at bay?’). De vocale manie komt van William Akins. Dat die weer lekker voluit gaat wordt bij de opener South of Loathsome direct duidelijk.

Negen songs telt de plaat, maar daartussen zitten nog zes zogenaamde Transmissions, korte tussenstukken onder de gemeenschappelijke noemer XMSN. Het is een aanpak die Big’n al eerder liet horen. Om nu te zeggen dat ze lucht geven is wat teveel gezegd, maar het doet zeker geen afbreuk aan deze even zinderende als uitputtende plaat. Op Dead Ahead zijn het slechts de drums die de track uitgeleide doen, dat geeft eigenlijk meer ruimte dan de zes interludes.

Op Bison gaat Akins door het lint in een orgie van drums en snaren: ‘Take me to hell and back!’ En dan moet Arkansas Death Cult nog komen (‘This place is fucked … I don’t wanna be here’). Op Piss Poor geven de drums met een soort mitrailleursalvo het startschot. Akins trekt op meeslepende en klaaglijke wijze To Hell With the Sun naar zich toe: ‘It’s not as bright as it used to be …’. Het afsluitende Capsized is een van de weinige nummers die over de vier minuten gaan. Wat dat betreft weet Big’n toch wel te doseren. ‘Where’s the captain?!’ vraagt Akins zich af, terwijl een ramp zich aftekent.

Het is toch wel opvallend dat (ruim) dertig jaar na de eerste grote wapenfeiten van The Jesus Lizard, Shellac en Big’n al deze bands in hetzelfde jaar met een nieuwe plaat komen. Wie van de drie het beste album aflevert moet ieder voor zich maar bepalen, maar dit End Comes Too Soon, de zoveelste dikke productie uit de studio van Steve Albini, zal de liefhebbers zeker niet teleurstellen.