De muzikale voorgeschiedenis van dit Belgische kwartet uit Wetteren situeert zich in het rockabilly milieu, gaandeweg ontwikkelden ze op de podia een eigen energiek geluid geïnjecteerd  met elementen uit de meest uiteenlopende rooststijlen. Eerder werden ze al eens in de studio gesignaleerd met Walter Broes, de onvolprezen frontman van de ondertussen al een tijdje opgedoekte Seatsniffers.

Dat laat uiteraard zijn sporen na, Make My Way is zo’n vinnig boppend opdondertje dat in het zog van de legendarische rootsrockers voorbij raast. Bouwens omringd zich met prima krachten als gitarist en songwriter Piet Vercauteren en een oerdegelijke ritmetandem met Bruno Dierick en Rien Gees. Sporadisch komt er een gastmuzikant bij, in Wolfman worden de howls geflankeerd door de slidegitaar van co-producer Dirk Lekenne in zijn Fandango Studio.  In het hitsige The Last Fuck komt het combo op kruissnelheid, slappende contrabas en gitaarflitsen in een solide boogiestramien. Zo’n nummer zorgt ongetwijfeld voor vuurwerk op het podium.

Het aansluitende 5-10-15 Hours, een van de vele nummers van Rudy ‘Shakin’ Toombs, in de vroege jaren vijftig door de R&B diva Ruth Brown vereeuwigd, is een uitstekende coverkeuze. Je zou zweren dat de hikkende billy Wouldn’t That be Great uit dezelfde periode stamt maar dat is genuine Bossmen stuff.  Het is weerom de grote baskist en loopse gitaarshuffles die het naar de band genaamde Big Time Bossmen op gang trekt na een met funky orgelwerk gelardeerd Bartender.

De uitwerking van het door de fiddle van Dirk Naessens aangeporde The Effect I Have On Women, het swampy Sneaky Mess Around en de uitsmijter Take No Prisoners blijft ongetwijfeld niet beperkt tot toevallig rondhangende saloondeernen. Maar om dat proefondervindelijk vast te stellen is een bezoekje aan een concertje van Big Time Bossmen ten zeerste aanbevolen.